Milan Nedic

[LjoticBar]

Djeneral Milan Nedic rodjen je 2 septembra 1878 god u Grockoj od oca
Djordja, tada sreskog nacelnika , i majke Pelagije, uciteljice.
Porijeklo porodice Nedic je iz sela Zaoke kod Lazarevca, od brace Damjana
i Gligorija, dva poznata i priznata junaka iz boja kod manastira Cokesine
(na ceru). Prezime su dobili po babi Nedi, koja je bila rodom iz plemena
Vasojevica. Majka Milana Nedica je rodom sa Kosmaja, unuka kneza Nikole
Mihajlovica, prijatelja i saborca Karadjordjevog, o kome je mnogo pisao
Sima Milutinovic Sarajlija.
Po zavrsenoj Kragujevackoj gimnaziji, MN je stupio u nizu skolu Vojne
akademije 1895 god sa 28 klasom pitomaca. Godine 1904 zavrsio je i Visu
skolu Vojne akademije sa 12 klasom slusalaca, a zatim djeneral-stabnu
pripremnu i odmah preveden u struku.Kao veoma zapazen oficir postavljen
je za ordonans - oficira Kralja Petra I u svojoj 38 godini, -1915- bio je
djeneralstabni pukovnik - najmladji u srpskoj vojsci u ratovima za
oslobodjenje.. U Balkanskim ratovima je dobio je niz odlikovanja i
medalja za hrabrost. U vrijeme Srpske golgote,- prelazenja srpske vojske kroz
Albaniju i Crnu Goru, bio je u zastitnici. Prilikom proboja Solunskog
fronta komandovao je junackom pjesadijskom brigadom Timocke divizije.
Poslije zavrsenog I sv. rata Milan Nedic je postao divizijski djeneral u
vojsci Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca.
Do napada nacisticke Njemacke na Sovjetsku uniju u okupiranoj Srbiji je
vladao red i mir, sto je omogucilo primanje velikog broja srpskih
izbjeglica . Broj izbjeglica, u Nedicevoj Srbiji je bio: 600.000 Srba iz
zapadnih dijelova Jugoslavije, 86.000 djece sa tog podrucja, 150.000 Srba
sa Kosova i Metohije, desetine hiljada Srba iz Srema i Backe, izmedju 20
i 30.000 Slovenaca i unitarnih Hrvata.
Za sve je njih trebalo obezbijediti hranu, dati im krov nad glavom, obucu
i odjecu, pruziti im ljekarsku pomoc a djecu skolovati.
Komunisticki ustanak nije bio ustanak protiv okupatora, cilj je bio
pomoci Sovjetskom Savezu vezuci njemacki potencijal na prostoru bivse
Jugoslavije.

Prve partizanske akcije dovele su i do strahovitih odmazda. 1: 100 za
ubijenog a 1:50 za ranjenog Nijemca. Partizani su nastavili sa akcijama
napadajuci i likvidirajuci pojedince ili manje grupe. Nastojalo se
pojacati teror i unistenje naroda kako bi ogorcenje i strah sto vise rasli i
opredjelili cjelokupni srpski narod da se digne na ustanak.
U ta sumorna vremena, ostati bez ikakvog posrednika izvedju
obezglavljenog naroda i okrutnog okupatora bila bi sigurno propast i pogibija za Srbe.
Tih dana se u Beogradu odrzava sastanak na kome ucestvuju istaknuti
predstavnici politickih partija, akademici, najugledniji profesori
Univerziteta, predstavnici: inzinjerske, ljekarske, industrijske i
advokatske komore kao i drugi javni i kulturni radnici. Sef komesarske
uprave Milan Acimovic obavjestava da je upravo podnio ostavku radi
nemogucnosti da obezbijedi red i mir u zemlji. Mnogi srpski intelektualci
su odmah uvidjeli da je u ovom trenutku oslabljenoj drzavi i izmucenom
narodu mnogo veci neprijatelj anarhija nego okupator.
Acimovic predlaze da se formira jedno autoritativno upravno i politicko
tijelo ciji bi zadatak bio dalje spasavanje Srba od bioloskog unistenja.
Predlozen je Dimitrije Ljotic, koji se zahvalio navodeci kao razlog da je
za takvu odgovornu funkciju potrebna licnost od ugleda, koja uziva
povjerenje naroda i koja nije stranacki opredjeljena. Ljotic predlaze
bivseg ministra vojske i mornarice, komadanta grupe armija i armijskog
djenerala Milana Nedica.
U to vrijeme, iz Sofije, gdje mu je bio stab, u Beograd je doputovao
fedmarsal List. Okupio je vojne i civilne zapovjednike i saopstio im
Hitlerovo naredjenje: ustanak moraju ugusiti svim sredstvima, bezobzirno
i snagama kojim raspolazu jer im Vrhovna komanda nece uputiti ni jednu novu
jedinicu.
Izjava dr Turnera , civilnog upravnika Beograda na sudjenju poslije rata:

"Hocu, ali i moram da iznesem upravo cinjenice, a to svakako zeli i
visoki sud. Na tom savjetovanju konstatovano je da komesarska uprava u Srbiji sa
ministrom Milanom Acimovicem nema potreban autoritet i da joj nije
uspjelo da u Srbiji prestanu diverzantske akcije i napadi na njemacku vojsku. Iz
same njemacke Vrhovne komande poruceno je da se to neredovno stanje mora
svim silama prekinuti, a u Srbiji mora da zavlada red i mir, kako to
zahtijeva ponasanje u jednoj okupiranoj zemlji. Odluceno je da se potrazi
srpska licnost od autoriteta koja ce smiriti Srbiju, a izbor je pao na
bivseg ministra vojnog, djenerala Milana Nedica. Nedica sam zatekao u
njegovom stanu, gdje je bio pod strazom. Bio je potpuno utucen covjek,
koji je nedavno u Smederevu u velikoj eksploziji izgubio sina jedinca i snahu.
Kada sam mu izlozio predlog vojnih okupacionih vlasti I razlog moje
posjete odlucno je rekao:"Sta vam pada na pamet. Vi ste ludi". Da, bas tako je
rekao "Vi ste ludi". I odbio me je. Ja sam se vratio medju generale sa
dubokim uvjerenjem da djeneral Nedic nije najsrecnije izabrana licnost i
da moramo naci drugo rjesenje.
Medjutim generali su to moje misljenje odbili i naredili mi da ponovo
odem kod Nedica i da mu saopstim u ultimativnoj formi slijedece:
'Ukoliko Vi odbijete da nam pomognete da smirimo Srbiju, Firer je odlucio
da Beograd i Macvu okupiraju ustaske trupe. Sjevernu Srbiju predace na
upravu Madzarima, a ostatak Srbije bice podijeljen na bugarsku okupacionu
zonu i na albanske trupe koje ce dobiti cjeli Sandzak i upravu do
Kraljeva, gdje ce biti granica sa bugarskom okupacionom zonom'.
Kada me je djeneral Nedic ponovo odbio, ja sam mu otvoreno saopstio,
kakvo je rjesenje nadjeno. On je pola sata sutio, onda mi je tihim glasom
rekao:
"Pristajem". Eto, visoki sude, tako nam je uspjelo da obrazujemo Vladu
djenerala Milana Nedica" zavrsio je svoje izlaganje dr. Turner.
Na drugom sastanku bivsi gradonacelnik Beograda Vlada Ilic i predsjednik
Srpske akademije nauka i umjetnosti Dr. Aleksandar Belic, placuci su
molili djenerala Nedica da ne odustane i da se prihvati spasilacke uloge srpskog
roda.
Dobrica Cosic u knjizi "Vernik" na str 624 pise:
"Nisam ja ni politicar, gospodine Lukovicu. Politicari su svoju ulogu
zavrsili.Drzavu su upropastili.Sruseni su joj temelji. Ostao je narod
koji treba spasti. A tu duznost danas mogu da izvedu samo -vojnici, koji
veruju da im je duznost da se zrtvuju".
Na str 628-629: "Mislite da tu snagu mora da ima komadant armije koji je izgubio rat.
Mislim da ne mora. A sta ce biti sa srpskim narodom ako Nemci puste
****** da kolju do Cacka i Valjeva? Madzare do Zapadne Morave, Bugare do
Krusevca i Cuprije?
- Ne znam sta ce biti.
Strah vas je da se kompromitujete u saradnji sa okupatorom? Strah vas je
da vas komunisti nazovu izdajnikom? Generalov glas postaje ljutit i preteci.
Danas su svi kompromitovani koji jos hodaju po srpskoj zemlji. Svi zivi
su izdajnici.
Vi me, verovatno, smatrate nemackim covekom? Nemackim placenikom, slugom
okupatora, generalom zeljnim vlasti? - odjekuje mrtvacnica od generalove
vike.
-Ne gospodine generale. To nije moje misljenje o vama.
Ili me smatrate kukavicom koji je ucenjen i koji, da bi sacuvao svoju
glavu, pristaje da za nemacke interese ugusi komunisticku bunu i smiri
Srbiju? - Ne, ja tako ne mislim gospodine generale. - A sta onda mislite?
-Mislim da Srbiju niko ne moze spasti. Ona se zbog necega odlucila da
nestane s mape sveta. - Nije, gospodine Lukovicu, srpski narod odlucio da
nestane s mape sveta. To su odlucili boljsevicki i engleski agenti i
masoni. Srbija nije samoubica. Ona je zrtva Londona i Moskve".

Prije pocetka rada Vlade, a kao uslov za njen rad Milan Nedic je Vojnom
zapovjedniku Dankelmanu predao pismeni zahtjev:
OPSTI ZAHTEVI
1.Da se obrazuje srpska vlada , koja upravlja svim poslovima drzave i
naroda srpskog na ovoj teritoriji, pod nadzorom Vojnog zapovednika u
Srbiji;
2.Da se odobri Srpskoj vladi oruzana sila, bez koje se ne moze obezbediti
red i mir u zemlji i to:
a. zandarmerije do jacine 10.000 zandarma;
b. potporne narodne jedinice formirane i komandovane srpskim staresinama,
cije ce snage - do 30.000 utvrditi stvarnom potrebom Srpske vlade i
odobrenjem Vojnog zapovednika u Srbiji;
v. oruzje i oruzanu spremu pod a. i b. daje Vojni zapovednik u Srbiji u
potrebnoj kolicini od zaplenjenog oruzja Jugoslovenske vojske;
3.da se pomogne ratnim zarobljenicima u Nemackoj na ovaj nacin:
a. da se zarobljenici, utvrdjeni lekarskim pregledoma kao bolesni i
invalidi puste kucama u Srbiju;
b. da se puste iz ropstva svi ratni zarobljenici stariji od 55 godina;
v. da se otpuste zarobljenici potrebni za obnovu zemlje, a za cije
lojalno drzanje ce vlada snositi punu odgovornost;
g. da se poboljsa ishrana nasih zarobljenika u Nemackoj slanjem potrebnih
namirnica iz Srbije brigom Srpske vlade.
4 poboljsati dosadasnje ekonomske i administrativne granice Srbije
mogucim posedanjem doticnih teritorija nemackim trupama.
5. Efikasno obustavljanje ubijanja i progona Srba pod Hrvatskom,
Bugarskom i Madzarskom.

[LjoticBar]

POSEBNI USLOVI

1. da se dozvoli obrazovanje jednog politickog saveta- sabora - koji bi
utvrdio, objavio I borio se za nove politicke smernice srpskog naroda.
2. U unutrasnjoj politici:
a. borba protiv komunizma u prvom redu je stvar srpskog naroda i njegove
vlade; oruzana nemacka sila potpomaze ovo, ukoliko sredstva srpske vlade
ne budu dovoljna;
b. u slucaju sabotaze protiv nemacke vojske, represivne mere moraju
pogadjati samo prave krivce a nikako neduzna lica, pa zato ove mere
preduzimati tek po hitnom pribavljanju podataka kod srpske vlasti;
v. s obzirom da je nemacka vojna sila uspostavila Srbiju, potrebno je
odobriti drzavne i nacionalne ambleme.
Svetlana Velmar - Jankovic u knjizi "Lagum" na str. 43 pise o
kolaboraciji:

"Saradjujem sa onima koji nas unistavaju, jel'da? Kolaboriram, kazes, i
to ne mozes da podneses. Ima stvari koje se ne smeju uraditi, tvrdis nikad.
Slazem se. Ali ima stvari koje se ne smeju n e u r a d i t i. Da li bi
moja smrt ili moje zatocnistvo moglo spasiti one hiljade ljudi tamo preko u
logorima na Sajmistu i oko Sajmista? Ili one u Jasenovcu, u Gospicu ili
na Pagu? Spasice ih, mozda i paradoksalno takozvana moja izdaja i spasava ih
neke. Samo neke, nazalost. Vrlo zgodno je biti pun vrlina, ako ti zivot
to dopusti - ali sta cemo ako te stavi pred izbor izmedju cuvena dva tamna
vilajeta?"
Dejan Medakovic u knjizi "Efemeris" knjiga II (Hronika jedne porodice) na
strani 30 navodi:
Polude ovi Srbijanci od nasih izbeglickih briga. Svi ovde traze pravdu,
pritisli Srbiju sa svojim ocajem, kao da ne vide i njen vlastiti
bezizlaz. Neko ovde mora da sacuva jasnu glavu ili cemo propasti svi zajedno. Mogu
da zamislim kako je jadnom generalu Nedicu. Prignjecili ga sa svih strana, a
pomoc nikakva, niko nece da se zrtvuje, jer je svima jasan ishod rata.
Nece ljudi da se kompromituju, ali zele i ocekuju da im tudja zrtva bude od
koristi. Ako se istini pogleda u oci, da nije bilo generala Nedica gde bi
smo mi Srbi iz Hrvatske nasli utociste i zaklon. Stavljene van zakona,
svi bi nas ubijali kao zeceve".
Na str. 144
"Jednom prilikom, svejedno kojom, general Milan Nedic rekao je Adamu
Pribicevicu, koji je kao sto znate bio na drugoj strani: Lako je dati
zivot za Otadzbinu, jer to boli sekund dva. Ali nije lako dati obraz, jer to
boli i u grobu. Vi ce te me streljati ili obesiti kad se tragedija svrsi. Ali
ja cu leteti ka raju, ne ka paklu, videti bar milion Srba koji mi duboko
zahvaljuju, jer ih je u zivotu ostavila moja 'izdaja'."
Prije nego se i pomisli da se da sud o djeneralu Nedicu, podsjetimo se na
detalje plana izradjenog po Hitlerovoj naredbi: Srbiju isprazniti i u nju
naseliti okolne narode - njemacke saveznike. Stanovnistvo preseliti u
okupirane prostore Sovjetske Rusije. Gradove u Srbiji, prilikom
realizacije projekta, potpuno opkoliti, izvrsiti pretresanje, kvart po kvart, ulica
po ulica, kuca po kuca.
Postupiti kao u Sapcu. Ko ne moze da ide likvidirati na licu mjesta.
Zealter R. Roberts: "Tito, Mihailovic and the allies 1941 1945" str 258;
"Dabome, dok je je Kvisling utirao put okupacije svoje domovine, dok je
Josip Broz utirao put boljsevizacije Balkana (saradjujuci pri tom i sa
Nemcima i sa Italijanima, sve do kraja rata), Milan Nedic je saradjivao
sa okupatorom da bi utirao suze i umanjio strahovite i nepotrebne zrtve
srpskog naroda u jednom tudjem ratu, u koji je bio uvucen protiv svojih
sopstvenih interesa."
Poznata novinarka Ruth Mitchell, rodjena sestra cuvenog americkog
generala "Billy" Mitchell-a u svom clanku objavljenom u londonskom listu Dejli
mejl od 7 maja 1947 pise;"postoje neoborivi dokazi da Milan nedic nije
kolaborator u smislu jednog kvislinga Lavala ili cak Petena. Prilikom
cestih konferencija nacistickih vodja sa svojim satelitskim, politickim i
vojnim vodjama Nedicevo ime nije bilo spomenuto."
Da ne nabrajam dalje, navescu samo imena: Njemacki sociolog Johann Wusct,
profesor slavistike na univerzitetu u Gracu - dr. Jozef Matl, Dr. ing
Herman Nojbaher posebni Hitlerov izaslanik za okupirana podrucja Balkana
-memoari Sonder- auftrag Sudost, Ladislav Hori, Martin Brosat, Kase
(njemacki poslanik u Zagrebu) i mnogi drugi upotpunjuju sliku o Nedicu
kao covjeku, kao patrioti, kao najzasluznijem subjektu za spas Srba u II svj.
ratu.
Amerikanci su izrucili djenerala Nedica, mucen je i ubijen u zatvorua
zatim bacen kroz prozor sa treceg sprata.
Nikako nije bilo u interesu komunistickom rezimu da se takav svjedok
pojavi na Nirberskom procesu.
Prijedlog Deklatacije o rehabilitaciji djenerala Milana Dj. Nedica koju
su potpisali poslanici u Skupstini Srbije 13 maja 1992 god.: dr. Vojislav
Nedeljkovic, Slobodan Rakitic, Vlatko Vukovic i Milan Mikovic:
Djeneral Milan DJ. Nedic, predsednik Vlade nacionalnog spasa Srbije od
1941 do 1944 godine, zasluzan je za spas milion ljudskih zivota (iskljucivo
Srba).
Djeneral Milan Dj. Nedic je zrtvovao ne samo sebe, svoj zivot nego i
svoju cast za spas Srbije.
Djeneral Milan Dj. Nedic nikada nije bio, niti moze biti izdajnik
narodni, kakvim ga proglasise komunisti.
Djeneral Milan Dj. Nedic nije izdao narod, veru, istinu ili srpsku
tradiciju, komuniste ionako izdati nije mogao jer je njihov neprijatelj
oduvek bio. Kao sto je Sveti Sava od strane Srpske pravoslavne crkve
proglasen duhovnim ocem svih Srba, tako je i djeneral Milan Dj. Nedic od
strane srpskog naroda proglasen "Srpskom majkom" i "Ocem Otadzbine".
Zbog besmrtnog dela koje je ucinio na ocuvanju srpstva, krajnje je vreme
da se sa njegovog imena skine zig izdajnika narodnog,i da bude proglasen za
jednog od najvecih srpskih sinova, jer u velicanstvenoj zagrobnoj vojsci
Srbije, armijskom djeneralu Milanu Dj. Nedicu pripada jedna od celnih
pozicija.
Ivo Andric je zapisao: "Svi mi umiremo samo jednom, a veliki ljudi dva
****, prvi put kad ih nestane sa zemlje, a drugi put kad propadne njihova
zaduzbina."
Zaduzbina djenerala Milana Dj. Nedica je Srpski narod.

[Ćipur]

Radio slobodna Evropa, Prag - REVIZIJA ISTORIJE DRUGOG SVJETSKOG RATA U SRBIJI MOGLA BI IMATI TRAGIČNE POSLJEDICE

Pripadnici nove vlasti u želji da naprave diskontinuitet u odnosu na prethodnu vlast tražili su nekog svog pretka koji se partizanima, dakle precima komunista, jasno suprotstavio. Problem je u manipulaciji istorijom čija je posljedica da je strana, koja je u Drugom svjetskom ratu bila suprotstavljena partizanskoj, predstavljena kao ispravna

Odricanje od antifašizma

Nedić i Hitler

Otkuda potreba da se rehabilituju Draža Mihajlović i Milan Nedić, a u izvjesnoj mjeri i Dimitrije Ljotić?

Stojanović: Po mom mišljenju osnovni razlog leži u tome što je nova vlast, koja je došla nakon političkih promjena 2000. godine, bila u potrazi za onim što zovemo idealni predak. Oni su kreirali svoju istorijsku tradiciju jer su htjeli da naprave diskontinuitet u odnosu na prethodnu vlast. Željeli su da nađu nekog svog pretka koji će se partizanima, dakle precima komunista, jasno suprotstaviti. Taj idealni predak tražio se u ličnostima koje su se tokom Drugog svjetskog rata nalazile na suprotnoj strani u odnosu na partizane. Problem je u manipulaciji istorijom čija je posljedica da je strana, koja je u Drugom svjetskom ratu bila suprotstavljena partizanskoj, predstavljena kao ispravna. Toj strani se brišu tamna mjesta, brišu se holokaust i beogradski logori, briše se ono što su radili ljotićevci i Nedićeva policija koji su pomagali Gestapou hapseći ljude i odvodeći ih u logore. Ti djelovi istorije se jednostavno zaboravljaju. To najbolje možemo vidjeti iz današnjih udžbenika istorije gdje se o tim zločinima uopšte ne govori, već se Nedić predstavlja, kako tamo piše, kao spasilac supstance srpskog bića.

Bajford: Ideja o Milanu Nediću kao spasiocu srpskog naroda i srpskoj majci, koja se danas plasira, direktno je uzeta iz kolaboracionističke propagande. To je bio rječnik kojim su Nedićevi propagandisti pokušavali da opravdaju njegovu kolaboraciju sa nacistima. Neki ljudi u Srbiji su krajem 80-ih to prihvatili zdravo za gotovo i danas to plasiraju u medijima i knjigama.
- U Srbiji već mjesecima traje potraga za grobom Draže Mihajlovića, čak je formirana i državna komisija za traženje njegovog groba. Vijesti o aktivnosti te komisije dobijaju izuzetno mnogo prostora u medijima. To su udarne vijesti u novinama i na televiziji. Zašto se država u to miješa?

Stojanović: Takve stvari obično služe da se skrene pažnja sa stvarnih problema. Tokom proljeća i ljeta 2009. godine trajala je medijska histerija koja je počela formiranjem komisije za traženje groba Draže Mihajlovića, pa je ta komisija gotovo svakodnevno iznosila neka tobožnja nova saznanja, pa su se pojavljivali najrazličitiji svjedoci, pa jedni nijesu htjeli ništa da kažu, a drugi su obećavali da će jednog dana nešto reći, pa su se podgrijavale nade da će se naći taj čuveni papir, dokument koji će riješiti cijelu enigmu. I kako je jedna moja koleginica duhovito rekla - sve novine su imale vremensku prognozu, tv program i vijesti o traženju kostiju Draže Mihajlovića. Na to se kasnije, tokom ljeta, nadovezala druga medijska histerija koja se odnosila na otkrivanje masovnih grobnica poslijeratnog komunističkog terora, pa je formirana još jedna komisija. Dakle, sad imamo dvije komisije koje su sebi dale u zadatak da otkriju istinu o tim grobnicama i ja kao istoričar nemam ništa protiv toga. Međutim, jedno treba znati. Kada se takve stvari dešavaju, niko ne ostavlja nikakve papire i ja mislim da su i članovi komisije duboko svjesni da oni ni taj papir, ni grob nikada neće naći. Na osnovu vrlo neprovjerenih priča oni govore o desetinama hiljada ili čak stotinu hiljada ljudi ubijenih u Srbiji 1945. godine. Oni do toga nijesu došli naučnim metodima.
- U Srbiji se veoma malo govori o stradanju Jevreja u okupiranoj Srbiji koje je dostiglo razmjere holokausta. Kolika je odgovornost Nedićeve vlasti za holokaust?

Bajford: Mislim da ste postavili pravo pitanje jer se među istoričarima u Srbiji vrlo često može čuti da je holokaust isključiva odgovornost njemačkih okupatora i da je time potreba Srbije se da se sjeća holokausta manja. Na Zapadu ćete naći vrlo malo istoričara, koji se bave holokaustom, koji bi prihvatili ideju da se u jednoj okupiranoj zemlji holokaust može posmatrati izvan odnosa kolaboracionističkih snaga i okupatora. Holokaust ne počinje onog momenta kada se grupa Jevreja nađe pred streljačkim vodom ili u gasnoj komori, nego mnogo ranije. On podrazumijeva i ono što su radile kolaboracionističke vlasti u Srbiji, a to je registracija Jevreja, konfiskacija njihove imovine, internacija u logore, čuvanje tih logora i slično. Ako se holokoaust posmatra na taj način onda je nemoguće ograničiti odgovornost samo na one koji su potpisivali naređenja za strijeljanje i povlačili oroz.

Stojanović: Nedićeva vlast je ponudila svoju pomoć okupatoru i učestvovala je u holokaustu kako donošenjem antisemitskih zakona, tako i vrlo efikasnim organizovanjem svega toga. Prema tome, njena odgovornost je velika.
- Da li je svim ovim rehabilitacijama kvislinga koje su urađene u Srbiji relativiziran odnos prema fašizmu?

Bajford: Ja bih rekao da jeste, ali oni koji se bave rehabilitacijom rekli bi da nije. Ovdje se ustvari ne rehabilituje fašizam, već pojedinci. Jedna od posljedica rehabilitacije je da se njihova fašistička prošlost izbriše i da se oni integriraju u jedan diskurs koji se predstavlja kao antifašistički. Mislim da je to suština cijele stvari. Oni koji danas u Srbiji promovišu Milana Nedića, koji su okačili njegovu sliku u hol vlade Srbije, ne smatraju da je on bio fašista. Oni smatraju da je on bio spasitelj. Ali posljedica svega toga je da se ideje koje su zastupali Nedić i Ljotić predstavljaju kao prihvatljive.

Stojanović: Taj pristup se može vrlo dobro vidjeti i na primeru rehabilatacije Draže Markovića za koga se tvrdi da je bio antifašista. Državni sekretar Slobodan Homen često kaže: “Dogovorili smo se da smo imali dva antifašistička pokreta i da su svi vršili zločine“. Ne radi se o tome da se rehabilituje fašizam, niti da se promovišu fašističke ideje, već o tome da se brišu sve veze sa fašizmom, bilo da je riječ o idejama, bilo da je riječ o ratnim operacijama kao što je bio slučaj zajedničkog djelovanja Mihajlovićevih četnika sa okupacionim jednicima. To se briše iz istorije, a ističe se spasilačka uloga u slučaju Nedića ili antifašistička u slučaju Mihajlovića, To je vrlo opasno jer se na duge staze briše linija razgraničenja između fašizma i antifašizma, a tu onda počinju vrlo ozbiljni problemi.
- Može li se reći da se takvim odnosom prema kvislinzima Srbija odriče ili bar umanjuje svoju antifašističku tradiciju?

Stojanović: Da, to se otvoreno čini time što se pošto-poto želi napraviti diskontinuitet u odnosu na socijalističke vlasti. Taj odnos je najbolje definisao profesor Todor Kuljić kada je rekao da se radi o anti-antifašizmu. Kada po svaku cijenu nastojite da oborite vrijednosti prethodnog socijalističkog poretka i njegovih partizanskih predaka, dovodite u pitanje i sam antifašizam. Vidjeli smo kako se naša država ponašala na 60. godišnjicu završetka Drugog svjetskog rata. Srbija je bila jedina zemlja koja nije poslala svoju delegaciju na obilježavanje 60. godišnjice oslobođenja Aušvica.

Bajford: Ono što je najsmješnija, da ne kažem i najtragičnija posljedica rehabilitacije četničkog pokreta je to što se sada tvrdi da Srbija nije imala jedan nego dva antifašistička pokreta. To je zapravo i cilj rehabilitacije - da se ljudi koji su bili kolaboracionisti predstave kao antifašisti. To razvodnjavanje i manipulacija pojmom antifašizma ima sasvim sigurno za posljedicu da se umanjuje njegovo značenje i da on prestaje da znači bilo šta.

Omer KARABEG

[Ćipur]

Desna epopeja



Fašizam nije, kao komunizam, imao svoju internacionalu, ali ako treba tražiti neke strane uzore koje je Ljotićev pokret imao, onda je to mnogo više u Italiji i Francuskoj nego u Hitlerovoj Nemačkoj

Da nije bilo rata i dobrovoljačkih jedinica, poznatih kao ljotićevci, o Dimitriju Ljotiću se ne bi znalo ni toliko koliko se danas zna, kao što se ne zna o Svetislavu Hođeri, šefu jugoslovenske integralističke i desničarske stranke koja je imala nekoliko puta više pristalica od Jugoslovenskog narodnog pokreta ZBOR (Z-združena, B-borbena, O-organizacija, R-rada) Dimitrija Ljotića. Na izborima u Kraljevini su zboraši prolazili sasvim neuspešno i kao izvesno opravdanje može da im posluži to što su oba puta bili pod žestokom političkom represijom aktuelnih režima.
Ratna epopeja ovih odreda završena je u Sloveniji 1945. godine na stratištu kod Kočevja, kada su jedinice NOVJ masovno postreljale pripadnike svih formacija, svojih ratnih neprijatelja, koje su Britanci prethodno zarobili u Austriji dok su sa Nemcima bežale na sever.
Smrt u kočevskim jamama našla su tri ljotićevska puka, dok su pripadnici preostala dva koja su umakla u Italiju uspela da se spasu.
Trijažu zarobljenika izvršio je, kako kaže Bojan Dimitrijević, istoričar, Slobodan Penezić Krcun, i ona se sastojala u tome da je poštedeo sve one za koje mu se učinilo da imaju manje od 16 - 17 godina. Poginulo je tada između 2 400 i 2 700 ljotićevaca.

Država staleža

Istorija nastala u Jugoslaviji posle 1945. godine označila je Dimitrija Ljotića kao petokolonaša, kvislinga i domaćeg izdajnika, jednog od najgorih, ako i ne najgoreg utoliko što je, za razliku od recimo Draže Mihailovića, bio ubeđeni fašista. Ljotić se od optužbi da je fašista nije mogao odbraniti ni pre rata, za vreme političkih borbi u Kraljevini. Za razumevanje Ljotićeve ideologije bitno je pravljenje razlike između fašista i nacista, razlike koja se kod nas inače retko pravi i razume.
Kako kaže Desimir Tošić, publicista i dugogodišnji emigrant Ljotićeva ideologija je oslonjena na Šarla Morasa francuskog desničara, i njena trajna obeležja su zalaganje za državu staleža, antikomunizam, borba protiv plutokratije (u okviru koje je posebno mesto imala antijevrejska retorika i antimasonstvo) i borba protiv demokratije, shvaćene onako kako je mi shvatamo.
Fašizam nije, kao komunizam, imao svoju internacionalu, ukazuje Desimir Tošić, ali ako treba tražiti neke strane uzore koje je Ljotićev pokret imao, onda je to mnogo više u Italiji i Francuskoj nego u Hitlerovoj Nemačkoj. “Velika razlika između ljotićevaca i hitlerovaca je što su ljotićevci bili religiozni i bogomoljci, a Hitlerovi nacisti su u osnovi bili ateisti”, kaže Desimir Tošić.
U svom feljtonu o Dimitriju Ljotiću, Slaviša Perić kaže da se njegovo poimanje hrišćanstva delimično poklapalo sa Tolstojevim, u smislu totalnog neprotivljenja zlu. “Postao je vegetarijanac, apstinent, odan svom dušom Hristovom čistoj ličnosti. U tome je išao tako daleko da je na regrutaciji, neposredno pred Balkanski rat, bio rešen da odbije polaganje zakletve, do čega nije ni došlo, jer njegovo godište nije bilo mobilisano. Ipak, da bi iskazao svoj patriotizam, Dimitrije Ljotić se dobrovoljno javio u sanitetsku službu. Tokom balkanskih ratova radio je po karantinima i lečio tifusare”, piše Perić.
Proizlazi da je Dimitrije Ljotić na ovim prostorima bio preteča onoga što danas znamo kao prigovor savesti. Ipak, od ovih stavova je u Prvom svetskom ratu odustao i bio jedan od 1 300 kaplara. U aprilski rat je ušao sa činom potpukovnika.
Bojan Dimitrijević, koji se naročito bavi vojnom istorijom, ukazuje da je moguće da su još u to vreme nastale neke podele koje će kasnije za Srbiju možda biti fatalne. Dimitrije Ljotić sa svojim istomišljenicima, poput Miloša Masalovića, Stanislava Krakova, bio je pripadnik Petog puka (valjevskog), dok je Draža Mihailović zajedno sa Borom Mirkovićem i svojim docnijim saborcima, anglofilnim oficirima, služio u drugoj jedinici.

Peta kolona

Politička pozicija Dimitrija Ljotića - njegova krajnje desna ideologija, kasnija odanost nemačkom okupatoru učinile su da se Ljotić prepoznaje kao germanofil, nasuprot anglofilno orijentisanog četničkog pokreta tokom kojeg je vodio borbe prvih godina rata. Ako je bio germanofil, Ljotić je nastojao da predstavu o sebi kao takvom umanji. Po pristupanju Trojnom paktu, mišljenje Ljotića je bilo ovakvo:
“Spoljna politika jugoslovenske vlade vodila je zemlju nizbrdicom, a ta nizbrdica završila je ambisom. Na ivici ovoga ambisa izraslo je drvo što se zove Pakt. I knez (Pavle), koji je kriv što je zemlja bila na nizbrdici, u poslednjem trenutku uhvatio se za drvo koje se zove Pakt. I sada on zajedno sa nama visi nad provalijom i prima čestitanja što nije pao u provaliju. Oni koji rade protiv Pakta lako će to drvo prestrugati, ali i knez će onda pasti u provaliju, ali i svi mi, i vi svi, zajedno sa njim. Politička posledica toga biće rasulo države.”
NIN-ovi sagovornici saglasni su da period rata i ratnog angažmana Ljotića i ljotićevaca treba razdvajati od njihovog predratnog perioda, koji treba gledati u kontekstu raznih desnih, pre svega antikomunističkih opcija kakve su postojale u većini evropskih zemalja, sa nejednakim uticajem, a uticaj Ljotića kod nas, eto, bio je baš mali. “Morate imati u vidu strahovit strah koji je srednja klasa imala posle boljševičke revolucije i intencije da se boljševizam suzbije silom”, kaže Desimir Tošić. Strah koji, ako se uzme u obzir praksa sovjetske države tog (i docnijeg) vremena, nipošto nije bio iracionalan.
“Prilike koje su nastale posle okupacije 1941. godine možda su najteži period u istoriji Srbije. Potezi koje su povlačili Ljotić i Milan Nedić ne mogu se gledati izvan tog istorijskog konteksta”, dodaje Bojan Dimitrijević. Izvesno je sledeće: ni Ljotić ni Milan Nedić nisu bili petokolonaši, a za diskusiju je može li se njihova uloga - naročito Nedićeva - kvalifikovati i kao kvislinška. “Generalno uzev, među Srbima i Slovencima nije bilo organizovane pete kolone”, kaže Bojan Dimitrijević. Ako uopšte zbog toga na neku političku grupu treba ukazati prstom, to najpre mogu biti komunisti zbog poznatog blagonaklonog stava koji je imao Sovjetski Savez prema invaziji sila osovine na Jugoslaviju. Što se Nedića tiče, kao komandant grupe armija u aprilskom ratu, posle kapitulacije su ga Nemci držali u internaciji. Nekoliko meseci kasnije, na predlog Ljotića - zemljaka i prijatelja - pod dramatičnim okolnostima postaće predsednik marionetske vlade. Nemci su, a i neki Srbi, za to mesto prethodno predlagali samog Ljotića.
Arhetipska slika o ljotićevcima kao okupatorskim izmećarima i egzekutorima izgrađena je velikim delom na osnovu uloge Marisava Petrovića, ljotićevskog starešine, u događajima vezanim za streljanje civila u Kragujevcu oktobra 1941. godine. Marisavu Petroviću Nemci su dozvolili da izbavi one među taocima koje sam odabere. Situacija je sama po sebi dovoljno dramatična i bez detalja, docnije obelodanjenih, kako su neki od talaca odgovorili da će radije da budu streljani nego da mole njega, Marisava. Marisav Petrović je inače bio među nekolicinom koja je 1945. godine uspela da umakne sa kočevskog stratišta.

[Ćipur]

Partijska vojska

Bojan Dimitrijević kaže da nema sumnje da su ljotićevci asistirali Nemcima prilikom zatvaranja talaca u Kragujevcu, ali i da je razložno pretpostaviti da su to uradili jer su morali, i da su Nemci bili toliko gnevni zbog pretrpljenih žrtava da nije isključeno da bi u protivnom i same pripadnike Ljotićevog odreda naterali da plate glavom. Kome se ovo čini sasvim neverovatnim, mora da zna da su tokom 1942. godine Nemci rasformirali i poslali u logor neke ljotićevske jedinice. Uspostavljanju nemačkog poverenja svakako nije doprinelo to što su Nedić i Ljotić odbijali da, makar i simbolično, upute srpske jedinice na Istočni front da budu deo jedinstvenog fronta nove Evrope protiv Crvene armije.
“Nemci nisu imali mnogo poverenja u ljotićevce. To se vidi po tome kako su ih naoružavali - davali su im zarobljeno francusko, englesko, holandsko, kasnije italijansko oružje, kako bi u snabdevanju municijom bili potpuno zavisni od Nemaca. Naoružani su samo lakim oružjem i maksimalno što su im Nemci dozvoljavali jeste da se popnu na oklopni voz”, kaže Bojan Dimitrijević. “Generalno uzev”, nastavlja, “Nemci nisu računali da će u slučaju savezničke invazije u Srbiji imati na koga da računaju. Možda im ta procena i nije bila tačna ali tako su oni mislili.”
Dimitrijević osnažuje uverenje prema kome su ljotićevci za ove prostore bili izuzetno disciplinovane, organizovane i motivisane trupe. Daleko su prevazilazili nedićevce ili Državnu stražu, kako su se službeno nedićevci zvali (“od njih su gora vojska bili samo Bugari”, kaže Desimir Tošić), pa su Nemci kao takve ljotićevce i cenili.
“Imali su snagu uverenja i vodila ih je ideja”, kaže Tošić, a Dimitrijević još primećuje da su ljotićevci po mnogo čemu podsećali na partizanske jedinice, a pre svega po tome što su bili “partijska vojska”. “U svakoj jedinici je bilo po nekoliko članova partije ZBOR-a i oni su činili ideološko jezgro. Slično komesarima kod partizana, ljotićevci su imali tzv. prosvetare koje su, opet kao i komesare, neprijatelji naročito rado ubijali kada bi ih se domogli”, kaže.
Važan deo ljotićevske ideologije bilo je širenje antijevrejskog raspoloženja, međutim, ljotićevcima se ne može pripisati učešće u holokaustu. To je bio zadatak koji Nemci nisu Srbima, pa ni Ljotiću, prepuštali. Jevreja je bilo malo i “naše jevrejstvo je bilo slabo”, kaže Desimir Tošić. Tako su ljotićevci ostali bez objekta svoje netrpeljivosti, mada su zadržavali militantnu i primitivnu antijevrejsku i antikomunističku retoriku. Zanimljivo je da su tokom 1943. godine u Smederevskoj Palanci formirali i logor (zvali su ga vaspitni zavod) čiji stanovnici su bili, kako kaže Tošić, ne samo komunisti. Treba znati da su ljotićevci (sa nedićevcima i specijalnom policijom), podređeni okupacionoj nemačkoj policiji, bili obavezni da političke zatvorenike predaju Gestapou. To znači da su oni koji su dospeli u logor kod ljotićevaca bili praktično spaseni.

Groteska

Kuriozitet je da je pitomcima po završenom “prevaspitanju” bilo dopušteno da sami odluče hoće li u četnike ili u ljotićevce. Stvar je neobična jer je već postojala čitava istorija krvavih sukoba između četnika i ljotićevaca. Reč je uglavnom bila o četničkim zasedama u kojima su deblji kraj izvlačili ljotićevci, a znamenita je bitka kod Seče Reke gde su četnici slistili odred ljotićevaca na čelu sa njegovim komandantom. Kasnije su nekako uspeli da se udruže u borbi protiv partizana, ali su potučeni.
Groteska istorije: dok su pripadnici njegovog pokreta preživljavali najteže, većina njih i poslednje svoje dane pokušavajući u ogorčenim borbama da održe nekakav jugoslovenski državni nukleus na teritoriji Slovenije, Ljotić gine u udesu, aprila 1945. godine, sletevši u mraku automobilom sa srušenog mosta, dok ga je, kažu, vozio vojnik sa dioptrijom minus 11.
Jakova Ljotića, brata Dimitrijevog, koji je proveo život u emigraciji, ubila je Udba sedamdesetih godina prošlog veka. Desimir Tošić svedoči da je imao prilike da Jakova jednom vidi, starog, onemoćalog čoveka sa štapom. Zadavljen je, kaže, čarapom.
Zahtev da ulica u Smederevu ponese ime Dimitrija Ljotića Bojan Dimitrijević vidi kao događaj od malog značaja, koji se ne može razumeti ako se ne zna regionalni značaj koji je imala porodica Ljotić u Smederevu i okolini. Reč je o staroj porodici, odanoj dinastiji Karađorđević još od voždovih vremena. Prema tradiciji, ključevi smederevskog grada u Prvom srpskom ustanku predati su u kući Ljotića.
Sve ovo su delovi istorije koja se, valjda kao nedostojna, nije učila u školama i o kojoj uglavnom ne znamo ništa. Dimitrije Ljotić sarađivao je sa okupatorom i borio se protiv partizana i to se smatralo dovoljnim za konačnu ocenu. Decenijama se o njemu sudilo na osnovu ponašanja u jednom strahovitom trenutku istorije, a danas, ukazuje Bojan Dimitrijević, kroz stavove onih koji se predstavljaju ili se prepoznaju kao njegovi nastavljači, kakvi su srpski novodesničari. Oni su od Ljotića preuzeli samo poneki iskrivljeni stav, i postavili ga u novi kontekst, ni sličan onome u kome je Ljotić živeo.

SRBOLJUB BOGDANOVIĆ


Program

* Srbi, Hrvati i Slovenci čine jugoslovensku narodnu, društvenu i duhovnu zajednicu koju vezuje krvno srodstvo i osećanje iste sudbine. Jugoslovenskom narodu kao celini podređuju se svi posebni interesi
* Jugoslovenska narodna zajednica mora imati u društvenom pogledu svoj osobni sklop koji odgovara njenom duhu i njenim potrebama
* Rad mora biti dužnost i pravo svakog pojedinca; društvena korist rada određuje vrednost i ulogu u zajednici. Privatna svojina i kapital moraju se podrediti interesima celine. Slobodna, pojedinačna ili udružena pregnuća (inicijative) prvenstveni su nosioci društvene delatnosti, čiji će predstavnici biti staleži. Država isključuje potčinjavanje jednog staleža drugom
* Jugoslovenska privreda je celina čiji su odnosi u međusobnoj zavisnosti, osnova joj je poljoprivreda. Odnose i razviće privrede određuje privredni plan koji će utvrđivati privredne grupe uz saradnju države

(Iz osnovnih načela JNP ZBOR)

http://www.nin.co.rs/2002-11/28/26144.html

[Ćipur]

O Milanu Nediću: Predrag Marković, Bojan Dimitrijević, Zoran Živković, Vuk Drašković....

http://www.ilustrovana.com/tekst.php?broj=2635&tekst=03

http://www.ilustrovana.com/tekst.php?broj=2634&tekst=01

[Ćipur]

7. 12. 2008., PRESS, Istorija

Ljotićevci, za zbor spremni


Uobičajeno mišljenje o "srpskim esesovcima" u školskom priručniku menja se sugestijom da su ljotićevci samo "bili optuživani" za širenje nacizma a da su zapravo imali nameru "da ožive nacionalnu svest"



Parola o "dva srpska antifašistička pokreta" u obrazovnim ustanovama na mala vrata menja se u novu: u parolu o "tri srpske vojske", koje su navodno postojale u Drugom svetskom ratu. U "Ravnogorskoj čitanci", štampanoj 2005. godine kao "priručnik profesorima istorije", odnosno "pomoćni udžbenik đacima", trećom srpskom vojskom, uz partizane i četnike, proglašeni su ljotićevci, koji su opisani biranim rečima: "Iako malobrojna, (ova vojska) predstavljala je čvrstu vojnu formaciju, s osobenim kodeksom časti i poštovanja..." Uobičajeno mišljenje da su ljotićevci bili "srpski esesovci" ovde se menja sugestijom da su oni samo "bili optuživani" za širenje nacizma, a da su zapravo imali nameru "da ožive nacionalnu svest". S druge strane, profesori i đaci lišeni su i najelementarnijih informacija poput one da su se ljotićevci nalazili u sastavu okupacionih trupa.

Uticaj obrazovnog sistema na širenje neonacizma ostavićemo za drugu priliku, a ovde ćemo se pozabaviti pitanjem: ko su bili ljotićevci?
Naziv formacije potiče od Dimitrija Ljotića, osnivača i predsednika Jugoslovenskog narodnog pokreta "Zbor". Uoči rata, "Zbor" je bio u vezi sa nemačkim nacistima, a zastupao je i ideje italijanskih fašista (ukidanje stranaka i obrazovanje parlamenta od predstavnika pojedinih staleža). Na izborima 1935. i 1938. godine Zbor osvaja svega po jedan posto, odnosno po oko 30.000 glasova, u celoj zemlji, tj. računajući i Hrvatsku, gde je imao izvestan broj pristalica. To je bilo nedovoljno za ulazak u parlament.
Po okupaciji aprila 1941. godine, Nemci zabranjuju rad svim političkim strankama i pokretima, osim Zboru i Komunističkoj partiji Jugoslavije (koju će progoniti posle 22. juna). Već od leta 1941. Dimitrije Ljotić od političkog marginalca postaje jedna od najuticajnijih političkih ličnosti na nemačkoj okupacionoj zoni u Srbiji.
U poverljivom izveštaju od 7. marta 1943. godine, komandant nemačkih trupa u Srbiji, general Paul Bader, pisao je o ljotićevcima sledeće:
"Pokret Zbor predstavlja jednu vrstu nacionalsocijalističke partije, koju je, kratko vreme po preuzimanju vlasti u Rajhu (od strane Hitlera - prim aut), formirao izvesni Ljotić i vodi je do sada. Njena načela su: borba protiv slobodnih zidara, protiv Jevreja, protiv komunista, protiv zapadnjačkog kapitalizma... Svrha SDK je u iskorišćavanju (od strane Nemaca - prim. aut) onih snaga srpskog naroda koje u ideološkom smislu stoje najbliže nacionalsocijalizmu... Dobrovoljci su jedine srpske snage koje se mogu istovremeno angažovati i protiv komunista i Draže Mihailovića".
"Srpski dobrovoljački korpus" - to je bio zvaničan naziv ljotićevske paravojne formacije. Korpus je osnovan krajem 1941. godine. Leta 1943. imao je 3.200, a u jesen te godine 8.000 ljudi, što je bio maksimum. Ovo brojno stanje postignuto je nasilnim mobilizacijama, posle kojih su usledila masovna dezerterstva. Ljotiću je ostalo oko 4.000 ljudi, koji su, prema Hitlerovoj naredbi od 20. oktobra 1944. godine, poslati "za osiguranje granica Hrvatske u rejonu Istre". Kasnije su ljotićevci prebačeni u Sloveniju, odakle se delom povlače s Nemcima u Austriju, a delom s četnicima u Italiju. Po kapituaciji Nemačke, Englezi su ljotićevce iz Austrije isporučili komunistima, koji su ih streljali u Sloveniji. Ljotićevci, koji su kraj rata dočekali u Italiji, rasuli su se po emigraciji, ali im je prvo odredište bila Nemačka. Kao i svi drugi nemački vojnici - jer, ljotićevci su bili srpski dobrovoljci u nemačkoj vojsci - i ljotićevci su posle rata imali pravo na nemačke vojne penzije.



Sve do napuštanja Srbije, Ljotićev korpus nije se nalazio na jednom mestu, već su Nemci njegove delove uključivali u sastav svojih i bugarskih jedinica, prema potrebi. A ljotićevci su im pre svega bili potrebni kao poznavaoci lokalnih prilika - da označe koga treba streljati ili odvesti u logor. Ljotićev lični sekretar, Zoran Vulović, vodio je tzv. Sektor C, osnovan radi prijavljivanja "pristalica Draže Mihailovića". Vulović je 11. novembra 1941. potpisao prijavu na osnovu koje je Gestapo uhapsio ravnogorskog omladinca dr Vojina Andrića, najmlađeg doktora nauka u zemlji.
Februara 1944. ljotićevci su predali Gestapou spisak od čak 7.630 najuglednijih Dražinih pristalica i saradnika, što je najveće poznato cinkarenje u istoriji Srba. Po ovoj prijavi, Nemci su izveli do tada najveće hapšenje u Beogradu i bližoj okolini. Među ostalima, s još desetoricom saradnika, streljan je i predratni novinar "Politike" Miodrag Inđić, jedan od najboljih Dražinih predratnih prijatelja.
Što se tiče ratovanja, borbena vrednost ljotićevaca bila je mala, iz više razloga: za oficire su proglašavali istaknute partijce, retko su napuštali kasarne i nisu imali bazu u narodu. Sve velike borbe oni su izgubili. Najveća borba, u kojoj je učestvovalo oko 800 ljotićevaca, odigrala se 26. i 27. avgusta 1943. godine kod Stopanje s četnicima Rasinskog korpusa. Ljotićevci su imali najmanje 157, a četnici 12 poginulih. Druga po veličini bila je borba vođena 23. septembra 1943. kod Seče Reke: ljotićevci su imali 38, Nemci osam, a četnici Kosjerićke brigade četiri poginula vojnika. U borbama na drumu Arilje - Požega 11. i 12. avgusta 1943. poginulo je 27 ljotićevaca, uz simbolične gubitke četničke Dragačevske brigade. Ljotićevci su prertpeli težak poraz i u operaciji "Hajka" protiv Gorske kraljeve garde, jer je Kalabić naredio proboj obruča na njihovim, a ne nemačkim položajima. "Razbijeni su da ni dva nisu zajedno", izveštavao je o ljotićevcima iz okoline Topole Kalabić Dražu 2. marta 1944.
Najveću borbu protiv komunista ljotićevci su vodili 31. marta 1944. Bataljonu od 650 ljotićevaca Nemci su tada poverili čuvanje jednog mosta na Ibru. Izdržali su do zore kada su se povukli pa su Nemci na njihovo mesto poslali Bugare. Te noći poginulo je sedam ljotićevaca, i to su njihovi najveći gubici u jednoj borbi protiv komunista.
Ne opterećujići se dokumentima, ljotićevci su posle rata pisali o sebi i svojima kao o najboljoj formaciji koja je ikada postojala i koja je pobeđivala sve redom.

LjOTIĆEVCI 21. OKTOBRA 1941.

U poslednje vreme, komunistički mit o 21. oktobru isprepleten je s ljotićevskim mitom, koji glasi: partizani ne samo što su na drumu Kragujevac - Gornji Milanovac mučki ubili 10 nemačkih vojnika, nego su pri tom njihove leševe zverski unakazili. Fotografije ovih leševa Nemci su navodno pokazali Draži, na pregovorima u selu Divci 11. novembra 1941, a potom ih je lično Hitler pokazao Milanu Nediću. Ljotićevci su navodno sve učinili da ublaže nemački bes i uspeli su da spasu veliki broj građana.
Istina je, dakle, da je 10 Nemaca poginulo od četnika, a da leševi nisu bili unakaženi. To, inače, i nije bilo moguće jer su Nemci svoje poginule i ranjene odmah stavljali u kamione i odvozili dalje. Zapisnik sa sastanka u selu Divci je poznat i u njemu nema ni reči o unakazivanju vojnika. Isto tako ni u zapisnicima s oba sastanka Nedića i Hitlera. Najzad, slike poginulih nemačkih vojnika su sačuvane i na njima se jasno vidi da leševi nisu unakaženi.
Ljotićevcu su izmislili ovu priču da bi skrenuli pažnju sa svoje uloge, koja je bila mračna. Oni su zajedno s Nemcima hapsili građane za streljanje, a najpre su odveli sveštenike, Dražine organizatore u ovom delu Šumadije. Spasavanje o kome ljotićevci govore zapravo je bilo zamena podobnih za nepodobne. O spasavanju bi moglo biti govora da je smanjena propisana kvota za streljanje, što se nije desilo. Zapravo, ljotićevci su povećali broj streljanih jer su prilikom hapšenja u selu Badnjevac bez razloga ubili dva civila, koja nisu uvršćena u kvotu od 2.300. Načelnik štaba Šumadijskih četničkih odreda, poručnik Dragan Sotirović, optužuje u svojim memoarima ljotićevce da su oni naterali Nemce da doslovno sprovedu odmazdu stotinu za jednoga, pa čak i da je prebace, imajući u vidu streljanja od 19. i 20. oktobra. U Kruševcu, Šapcu, Kraljevu i drugim gradovima, u kojima je u borbama protiv četnika poginulo više nemačkih vojnika nego na drumu Kragujevac - Gornji Milanovac, ova odmazda nije doslovno sprovedena i tamo je streljano manje građana nego u Kragujevcu. A ljotićevci su se u vreme streljanja u jesen 1941. nalazili samo u Kragujevcu.


Piše: Miloslav Samardžić

http://www.pressonline.rs/sr/vesti/m...r+spremni.html

[Ćipur]

RAZMIŠLJANJE

Dali pravdu za sve isto

Povodom predloga za rehabilitaciju za sve od 1941. godine

Po izboru Vlade Srbije njen predsednik gospodin Vojislav Koštunica daoje izjavu za štampu koja je objavljena na Radio - televiziji Srbije.
Pored ostalih zadataka koji su i te kako potrebni našoj napaćenoj zemlji jedan je i taj da se rehabilituju svi od 1941. godine. Nisam siguran na koje je naš predsednik mislio. Možda ga nisam razumeo. Da li će se rehabilitacija odnositi samo na četnike Draže Mihailovića, srpske državne straže Milana Nedića, Dimitrija Ljotića i njegove saradnike koji su bili zdušni saradnici fašističkog okupatora, a možda i na Nemce koje smo mi borci NOR-a pobili u borbama za oslobođenje naše domovine. Možda i na beogradsku specijalnu policiju koja je hapsila rodoljube a kasnije sa Nemcima izvodila na stratišta, Jajinci, Banjicu, Sajmište.
Odnosi li se to i na fašiste i njihove saradnike, vojnike Milana Nedića, koji su postreljali učenike u Kragujevcu. Ako sam pogrešno shvatio izvinjavam se.
U Norveškoj Vitkum Kvisling, saradnik okupatora, uhapšen je i streljan. Maršala Petena i Pjera Lavala, u Francuskoj, zadesila je ista sudbina, Musolinija takođe. Emil Hahe iz Češke, Jozef Tiso iz Slovačke, Antonesku iz Rumunije, svi su osuđeni i streljani kao saradnici okupatora. Ni u jednoj od ovih zemalja ne pokreće se postupak za rehabilitaciju.

Božidar Stojanović, Negotin

P. S. Ja sam imao hrabrosti da ovo napišem, imate li i vi da to objavite?

http://arhiva.glas-javnosti.rs/arhiv...ki/pisma.shtml

[Samael]

Strasno je da su pojedini prosrpski fanatici koji su gradjani Crni Gore i porijeklom Crnogorci toliko ogrezli da na stranicama najpopularnijeg crnogorskog portala velicaju najvece balkanske fasiste i nacisticke kvislinge koji su formirali konc. logore i prvi potrcali da Beograd proglase prvim "Judenfrei" gradom u Evropi. Svaki iole civilizovan Evropski narod bi se toga stidio i sakrio to u devet jama, kao sto npr. rade Hrvati. Mi treba da smo ponosni sto takve formacije osim srpskih kvislinga ( cetnika ) koji i jesu otpadnici crnogorstva nijesmo imali i sto smo procentualno imali najjaci antifasisticki pokret na Balkanu.
Apelujem na moderatore da brisu ovakve topike, da ne bi pravili ruglo od foruma i kontaminirali ga velikosrpskom fasistickom propagandom.

[ihtus777]

Слажем се са тобом да сваки наци или фашистички покрет треба сузбијати као сваки покрет који има у свом називу ``фобију``(Србо,Јудео,Германо,Исламо....).

Додао бих у вези Недића да је био врло контроверзна личност и да ће у скорије вријеме многе ствари почети да се откривају,како о њему тако и о многима који су били затрпани блатом.

[FORMICA]

Nedić zaista jese zanimljiva ličnost. I njegovu kao i svačiju ulogu u svom vremenu treba svestrano nepristrasno istražiti i razumjeti. Niti su đavoli toliko crni niti anđeli potpuno bijeli.