Nesto o crkvi

[dubovicanin]

Po katalogu carigradske patrijarsije, izdanom u aprilu 1855. godine, postojale su sljedece pomjesne crkve sa svojom samostalnom upravom ili samoupravne crkve (eklisije avtokefali – u prevodu sa grckog samostalne, autokefalne crkve – B.S):

1. carigradska, 2. aleksandrijska, 3. antiohijska, 4. jerusalimska, 5. kiparska, 6. ruska, 7. karlovacka, 8. sinajska, 9. crnogorska i 10. crkva u kraljevini Grckoj.

Ovim se imaju jos dodati od novijega doba: 11. sibinjska, 12. bugarska, 13. cernovicko-calmatinska, 14. crkva u kraljevini Srbiji i 15. crkva u kraljevini Rumuniji.

Na strani 298. pomenute knjige stoji: “....Samostalnost cetinjske mitropolije priznala je i carigradska patrijarsija”.

[dubovicanin]

Srbija i Crna Gora su 1878. godine postale nezavisne, medjunarodno priznate drzave.

Godinu dana kasnije Carigradska patrijarsija daje autokefalnost Crkvi u Kraljevini Srbiji, koja je do tada bila pod njenom jurisdikcijom, kako pise i na stranici “ The canonical ecclesiastical jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate” zvanicnog sajta Vaseljenske patrijarsije. Ali tamo nema pomena Crne Gore i njene crkve.

Jasno je i zasto. Jer je CPC bila autokefalna i nije mogla bila pod njenom jurisdikcijom.

Nakon ukidanja Pecke patrijarsije, kako navodi dr Petar Dj. Stojanovic (“Istorijski zapisi” 3, Titograd 1978.), ustanovljena je 1789. godine Rasko-prizrenska Mitropolija koja je pod svoju jurisdikciju imala okruge Prizren, Kosovo Polje, Metohiju, Zetu, Albaniju, Novi Pazar i Prijepolje,.

Ni ovamo nema pomena Crne Gore. Sve ovo govori u prilog tome da je CPC bila autokefalna, i de facto i de jure, od 1766. godine.

Amfilohije, koji sjedi na tronu Sv. Petra Cetinjskoga, ne nosi bijelu panakamilavku, koju su je i Petra I i Petar II, kao mitropoliti CPC, nosili. A stalno se poziva na tradiciju. Sto je razlog? Ili je nema ili ne smije?

Ne smije, jer bijelu panakamilavku nosi poglavar autokefalne Crkve, a g. Amfilohije je glava jedne od eparhija SPC.

[dubovicanin]

U sklopu ostvarivanja osnovnijeh ciljeva anticrnogorskoga programa, Aleksandar Karađorđević je dekretom (nekanonski, nezakonito i nasilno) ukinuo 1920. godišta i Crnogorsku pravoslavnu crkvu, koju su kao autokefalnu (suverenu, samostalnu, sa "svojom glavom") priznavale sve ostale pravoslavne i katoličke crkve. U samom aktu o ukidanju se konstatuje da se ukida autokefalna Crnogorska crkva i ujed(i)njuje se u Srpsku patrijašiju. Crnogorci su nakon drugoga svjetskoga rata vaspostavili državu, ali je njihova Crkva ostala u pređašnjemu, neregularnom statusu. U pravoslavlju se crkve, uglavnom, nacionalno organizuju ili po principu državne samostalnosti, njezine osobitosti i istorijske posebitosti. Suprotivo crnogorskoj državi i naciji, Srpska pravoslavna crkva u Crnoj Gori zadržala je srednjovjekovno-imperijalni organizacioni rudiment kao stalno prisutni velikosrpski ideal – ispunjenje Dušanovog osvajačkog zavjeta. Takvom iznimnom (relikvijskom ii rudimentom) organizacijom crkve, ozvaničeno je veljesrblje u Crnoj Gori. Njezina suštastvena ideološko – politička pretpostavka je imperijalno – srpska (velikodržavna), a ne nacionalno – pravoslavna, autokefalna crkva. To podrazumijeva (nepostojeću) "(imperijalno – crkvotvornu narodnost)" ("srpstvo" kao metafizičku apstrakciju, teokratizaciju i teologizaciju), a ne stvarnu istorijsko – narodnosnu samobitnost Crnogoraca. Srpska pravoslavna crkva je u Crnoj Gori nastavila institucionalno i legalno ništenje crnogorskog samostalnog bića, zadržavajući u vlasništvu neprocjenjivo crnogorsko blago (oko 650 crkava i manastira). Ona je, dakle, već po svojoj organizaciji, nacionalno – osvajačka i asimilatorska, tj. Svjetovno – politički usmjerena, što je u najdubljem sukobu sa njezinijem sakralnim ("duhovnim") ciljem i zadatkom. Koliki je njezin uticaj na širenju "crkveno – pravoslavnoga srpstva" u Crnu Goru (po principu: dokle doseže "srpska" crkva, dotle je i "srpski narod") pokazuje i to što je vrlo rano kanonizovala svjetiteljski kult gotovo svijeh Nemanjića. Tijem je dinastija srednjovjekovne srpske proširene države postala neizostavni dio srpske crkvene i pravoslavne tradicije. Rečena indoktrinacija je najočitija u tome što u takvoj crkvi Crnogorac postaje "srbin" činom krštenja, a svještenik profesijom. U kojoj se mjeri ostvaruje programsko posrbljavanje Crnogoraca, preko ove arhaično – imperijalne organizacije Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, najbolje pokazuje i to da je vjekovima zvani Cetinjski manastir odnedavno preimentovan u Srpski pravoslavni cetinjski manastir. Ovakva fanatična ukovanost crkve, vjere i nacije, čije je razdvajanje i posvjetovljenje izvršeno u Evropi još u XIX st, sve do danas je ostala tabu tema zbog straha da Crnogorci ne izgube supstrat "srpske vjere" kao tobože osnovne odlike crnogorskoga naroda i njegovoga "jedinstva" sa Srbima.

[FORMICA]

Živa istina.

[Jaroslav]

Prije neki dan je umro patrijarh Bugarski pa sam na internetu isao link po link i primetio jedan detalj vezani za poglavara CPC Mihajlo Dedeica.
U BPC je bio raskol (u stvari ima i sad mali dio svestenstva koji ostaje u raskolu, ali nije toliko bitno) Taj raskol je prestao da postoji nakon svepravoslavnog (u prisutstvu 13 poslanika autonomnih crkava, ukljucujuci 7 patrijarha) sabora u Bugarskoj 30.09.1998.-01.10.1998. Patrijarh Pimen, poglavar Alternativne BPC sa vecim brojem episkopa, svestenika i td. vratio se u lono prave BPC i pokajao se i priznao za patrijarha kanonskog Maksima. Sa svoje strane, prava BPC (kanonska), shodno crkvenom principu ikonomije, je priznala sva djelovanja Alternativne BPC, ukljucujuci i rukopolaganja za djakone, svestenike i episkope vazecima.
Mihajlo Dedeic je bio hirotonisan za episkopa 15.03.1998. od poglavara Alternativne BPC Pimena i jos sedam episkopa. Ta hirotonija nije bila legitimna u taj trenutak, ali nakon donosenja odluke o pomirenju u BPC (sest i po meseci kasnije) shodno principu ikonomije postala je legitimna. Osim ako nije bilo posebnog rjesenja po pitanju Dedeica.
Je li iko zna nesto detaljnije?

[coach]

svaka chast za topic , vrlo malo ljudi zna o ovome !!

[dubovicanin]

Ruska pravoslavna crkva ali i ruska istorijska nauka odavno su konstatovali autokefalnost Crnogorske pravoslavne crkve o čemu svjedoči i izvod iz “Encikopedijskog rječnika” pojmovnika iz 1903. godine.“Crnogorska pravoslavna crkva je samostalna (autokefalna) među pravoslavnim crkvama. Na čelu je mitropolit cetinjski, episkop zahumsko-raški, koji ima svoju rezidenciju u Manastiru Ostrog…” – piše, između ostalog, na 612. strani “Enciklopedijskog rječnika” čiji se jedan primjerak čuva u Biblioteci “Đurđe Crnojević” na Cetinju. (na slici je faksimil prve strane)Istorijski dokument na Cetinju još jedan je, u nizu dokaza, da je Mitropolija cetinjsko-primorska SPC na čijem je čelu mitropoli Amfilohije, svjesno prenebregavala činjenicu da je Ruska pravoslavna crkva dobro poznavala crkvene prilike u Crnoj Gori i prepoznavala autokefalnost CPC nakon ukidanja Pećke patrijaršije 1776. godine. Možda u navedenim činjenicama iz ruske istoriografije valja tražiti razlog što je patrijarh Ruske pravoslavne crkve Kiril, u besjedi povodom osveštanja Hrama Hristovog Vaskresenja, govorio da je “pravoslavna crkva sačuvala identitet crnogorskog naroda”.Inače, u pomentom djelu ruskih enciklopedista zapisano je da je CPC imala dvije eparhije, jednu sa sjedištem u Ostrogu, drugu na Cetinju. Dvije eparhije, odnosno dva episkopa nijesu mogli hirotonisati budućeg mitropolita Crnogorske pravoslavne crkve, jer su za čin hirotonije potrebna najmanje tri episkopa. To je i nalagalo odlazak crnogorskih mitropolita van Crne Gore, a posebna je priča oštra diplomatska borba, prevashodno Srpske pravoslavne crkve i Ruske pravoslavne crkve oko hirotonije crnogorskih vladika.U tom kontekstu se može tumačiti i zahtjev mitroplita Amfilohija iz 1992. godine (faksimil objavljen na Portalu Analitika) kojim se moli tadašnji ruski patrijarhAleksej da iz registra pravoslavnih crkava izbriše podatke, iz ruskog Diptiha iz 1850. godine, jer su tamo jasni dokazi o autokefalnosti Crnogorske pravoslavne crkve.Problem je, međuti, u činjenici da je suviše dokaza o autokefalnosti CPC da bi se mogli nečijom voljom ili manipulacijom izbrisati iz istorijskih spisa.