Radovic: Vojislav i Vojislavljevici
Iz "Vijesti" 13.12.2003
ART
EKSEROM U VODU
Vojislav i Vojislavljevići
Guslarski istorik iz kršne Hercegovine, arhimandrit Nićifor Dučić, ima nastavljače koji mnogostruko prevazilaze i njegove čuvene laži, pa mirno može da leži u grobu. Prije samo tri godine, u vrijeme kad su i divlji narodi prešli iz mitskog u makar prednaučno stanje svijesti, agentura Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori objavila je da su njeni monasi širili slatko pravoslavlje i po svoj Rusiji punih šest vjekova prije svetoga Save?! Razumije se, više se ni najčedniji ne mogu čuditi što ta poluvojnička institucija danas piše u svojim opskurnim “istorijama” da je nepostojeće i mrtvo vrijeme ono od IX do XII vijeka, kada je na prostoru današnje Crne Gore funkcionisala dukljanska država “sa svim atributima klasične državne organizacije”. Novim popovskim “istoričarima” dučićevskog nagnuća nije važan nikakav dokument, pa ni onaj o “stolovanju dukljanskog kralja Mihaila kod Kotora”, monarha koji je u Stonu kod Dubrovnika podigao crkvu posvećenu svetome Mihailu, prema kome je i dobio ime. Srpskoj pravoslavnoj crkvi kao košnici laži, u njenom osvajačkom pohodu na tuđe istorije i teritorije, potrebna je sveopšta laž u maniji krivotvorenja od malog do najvećeg, pa je između dva svjetska rata (kada je Crna Gora bila izložena kulturnom genocidu, i kada joj je oduzeto 29 gimnazija da bi se pretvorila u pustinju i geografiju bez vlastite istorije) dogovoreno među “dučićima” da uspostavljanje Zetske mitropolije “smjeste” upravo u Prevlaku kod Tivta, simbolično osvajajući novu teritoriju za “svetosavlje”. Ruski istraživači Rovinski i Jastrebov, zato što su bili naučnici a ne “svetosavci” koji tvrde i tvrdili su uvijek da je laganje ne samo zabavan nego i patriotski čin, odlučno su isključili bilo kakvu mogućnost da je tu bilo sjedište te mitropolije. Prvi je taj primitivni falsifikat objavio agent Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori Nićifor Dučić. Taj je bolesni seoski mitoman, koga je Crna Gora udomila kao mnoge nezahvalnike kad je protjeran iz Hercegovine - u vrijeme kad je objavio da je Zetska mitropolija bila na Prevlaci kod Tivta - bio vlasnik dijela tog poluostrva, i kao svaki trgovac zainteresovan da ga proda. Naravno, to je kasnije i učinio taj “istorik” i ćifta. Naučnici su, inače, dokumentima dokazali dosadašnje pretpostavke da je manastir na Prevlaci osnovalo bratstvo francuskih monaha-benediktinaca koji su imali “snažno uporište u Duklji” u ranom srednjem vijeku, i potpuno liči na normandijski manastir “Sen Mišel”. Taj manastir u Normandiji se takođe nalazi na poluostrvu, i u vrijeme plime je teško pristupačan. Istraživači koji imaju poštenja, znanja i časti su van sumnje utvrdili da je “imenjački” manastir u Francuskoj dugo imao staro ime Tumba, a tako se, prema istorijskim dokumentima, često zove i manastir na Prevlaci. U svojoj važnoj studiji koja je nedavno izašla iz štampe, arheolog Predrag Malbaša navodi dokaz da je dukljanski kralj Mihailo udao svoju kćer za plemića normanskog, a sina Bodina oženio kćerkom vođe Normanske stranke u Bariju, plemkinjom Jakvintom.
Kako god bila teška i dugotrajna, borba nauke i gusala u XXI vijeku biće ipak na strani kibernetičkog doba i duha, pa će modernim Crnogorcima koji se školuju prema evropskim standardima biti poznato i da su vojno sarađivali Dukljani i Normani protiv Vizantije, zajedničkog neprijatelja. Učiće i o tome da na svijetu ne postoje samo sveci Sava i Nikolaj Velimirović koji oružjem svojih legiona nameću laži. Sve bi to bilo smiješno i zabavno kao svaka primitivnost da se, u ime takvog morala i pameti, nije “tražio” i rušio Dubrovnik kao “srbski”. Uostalom, sva istorija “garašaninovske Srbije” je golem, nevješt falsifikat u koji vjeruje još samo nepismeni i, što je mnogo gore, polupismeni svijet. Čak je i “znamenita” povelja Stefana Prvovjenčanog, u prepisu iz XV vijeka, čist falsifikat. Na nju se, naravno, oslanja popovska “istorija” koja Srbstvu bez ikakvog osnova pripisuje ne samo gradnju prevlačke nego i niza crkava u Kotoru i okolini, čak i katoličke katedrale svetoga Tripuna!
Univerzitetska Crna Gora je počela da se suvereno kreće ka glavnom putu, napuštajući plemenske kozje staze i stanje neopamećenosti i raspamećenosti u koje su je dovodile gusle i lažljivi paganski umovi. Svakog dana dostiže sve veći stepen prosvijećenosti kao kantovske “duhovne punoljetnosti”, odbacujući tuđinsku falsifikatorsku praksu i svoje premile mitove kao fosile istorije svoga nacionalnog djetinjstva. Prema novim istraživanjima vodećih srpskih sociologa, “antihaška” Srbija (i njoj srodnički dio Crne Gore) podržana je gotovo samo od glasača s nezavršenom ili samo osnovnom školom i nekvalifikovanih i polukvalifikovanih radnika (dakle, ljudi predrasudnog mišljenja i funkcionalno nepismeni, koji nijesu krivi što ih je sudbina i “elita” balkanskog barbarikuma ostavila u tako nedostojnom stanju svijesti). Sada se uspostavlja potpuno drugačiji, antipodan, stav moderne Crne Gore prema životu i činjenicama, koji će širenjem uma sve više i nadmoćnije prevlađivati guslarsku zajednicu infantilnog plemena koju su ustrojili popovi i njihova parohijalna pamet slična onoj u popa Mića iz “Gorskog vijenca”. Nauka u Crnoj Gori, jednostavno, mora pobijediti mrak i divljinu paganstva, a superiorno ono što je nižerazredno. Jer, Crna Gora nauke je konačno odlučila da se druži s boljima i pametnijima. Kako bi reklo “moje” božanstvo Gotama Buda, “proćerdaće vjekove onaj koji ostane deset minuta u društvu glupana”. Crna Gora je izgubila fatalne decenije, slušajući razne maloumne “dučiće” - više neće. Ako je lord Aberdin mogao tako velikoj rasi kao što je engleska da 1861. godine kaže kako Engleskom ne vlada mudrost nego glasine, šta tek na to ima da kaže Crna Gora koja nije imala mnogo sreće s pameću, prisiljavana i oružjem i lakoumnošću svojom na sveopštu laž o samoj sebi!
Oni koji u Crnoj Gori dijele nacionalna priznanja konačno su u pustinji našli nekoga ko je ne poriče, jednog skromnog eremita koji, kao prava kontra sudbina uvijek van počasne porte, radi velike poslove u dubokoj tišini sklonjenosti i duhovnoj smjernosti. Potpuno ne-crnogorski postupak! Taj naučnik se ne gura u čuveni “prvi red”, i radi s najvećom mogućnom posvećenošću. Zove se Vojislav D. Nikčević. Tvorac je kapitalnog korpusa dokumenata epohalne važnosti, ne samo za Crnu Goru, sabranih u deset tomova pod naslovom Monumenta Montenegrina. Taj profesor teorije književnosti - a ne istoričar, kao što bi bilo “prirodno” u regulisanim zajednicama - osmjelio se da sam, po lavirintima i arhivima Evrope, napadne brda dokumenata, ispunjavajući ličnu naučnu i možda potomačku obavezu (u bodlerovskoj teoriji korespondencija, Vojislav skuplja građu i o “imenjačkoj” protodinastijskoj kući Vojislavljevića!), pošto je ove godine dobio Trinaestojulsku nagradu, izjavljuje: “Zadovoljan sam, zbunjen, i još se privikav-am da sam dobio nagradu”! Država crnogorska dala mu je nagradu kad ga je, začudo, primijetila jer se takvi ljudi “drže svojih ćoškova” i zadužuju svoj neprobuđeni narod. Kao neko koga istinski ne zanima ma čije spoljno priznanje, rekao je u tom intervjuu da se “ne događa često da ova vrsta posla dobije odjek u javnosti”. A on je institucija nacije svoje vrste, i pri tom se čudi najvažnijoj nagradi države koja mu je napokon data! Tih njegovih deset tomova neopisivo dragocjenog djela “Monumenta Montenegrina” osvjetljavaju tmušu istorije Crne Gore i teritorije na kojoj se ona rodila na starim temeljima antičkog svijeta. Povijest ovog regiona u divot-zbirci Vojislava D. Nikčevića počinje dokumentom iz 343. godine, a završava godinom 1400-om. “Monumenta Montenegrina” potpuno prevrednuju istorijsku baštinu od koje ona počinje individualni život pod svojim imenom. “Dokumenta sama sobom nude potpuno drugačije čitanje od dosadašnjeg, jer su intonacijom, sadržajem, činjenicama koje iznose, u najvećem dijelu u potpunoj suprotnosti s onim što je do sada pisano, tvrđeno”, kaže Vojislav D. Nikčević. Vjeruje da su bitna dokumenta planski “preskakana”, da bi se time otvorio neograničeni prostor za “manipulacije svake vrste” (“od kafanskih do političkih”). Nikčević misli da je to bio svakako “najvjerovatniji” razlog, jer je prostor današnje Crne Gore u antičko vrijeme, i u epohi Balšića i Crnojevića, bio centar zbivanja “u toj mjeri značajan da su ga mnogi gledali s neskrivenom zavišću, težeći da prigrabe nešto od njegovog sjaja, i silom ako treba”. Nikčević kaže da Crnogorci, u cjelini vjerovatni prvaci svijeta u disciplini samoisticanja, zapravo, ništa ne znaju o sebi i imaju “manjak doživljaja sebe”. Zato su “zauzeli pozu”, prepušteni djetinjastim mitskim slikama, kao da još nijesu izašli ni iz kolijevke. Ako do “slovenofila” ikad dopre saznanje da je u tom Nikčevićevom korpusu dokumenata objavljen onaj koji čak 15. godine naše ere potvrđuje da Sloveni naseljavaju Makedoniju, Ahaju i Epir, a da je sastavni dio tog prostora teritorija današnje Crne Gore, šta će ti “narodnjaci” činiti sa svojom kičerskom “medovinom” i “karpatskim” bajkama?
Naravno, neću bar ja zaboraviti prevodioce, saradnike Vojislava D. Nikčevića koji su tolike godine radili “hrabro, moćno i silovito”, kao što ih nije zaboravio ni on: Ana Klikovac, pokojni Svetozar Nikolić, Mile Bogeski.
