Dr Danilo Radojevic: Zastave i Grbovi

Ovo je rad Zveka koji sam ja izvukao iz arhive i poslozio.




__________________________________________________ ____

O Crnogorskijem i drugijem zastavama !

U rimskoj imperiji zastave (vexsillium) su najčešće crvene boje, a podizali su ih vojskovođe nad šatorom, dajući tako vojsci znak za pokret.

Vizantijski carevi od Konstantina imali su svoju zastavu (labaurum).

Konstantin je na zastavi imao krst ali je ti simbol kasnije mijenjan.

Zastave su u srednjem vijeku uvodile pojedine države i kao i gradovi.

Trobojnice se javljaju tek za vrijeme francuske revolucije (1789).

Mađarska je uvela trobojnu zastavu 1848.

Ljudevit Gaj je sastavio 1448 Hrvacku zastavu (crveno- bijelo- plavu) koja je slobodno upotrebljavana od 1860 g.

Rusija je najprije do 1897 imala crno narandžasto bijelu zastavu, a na predlog državne komisije Car Aleksandar je 1896 donio ukaz kojim je ustanovljeno bijelo plavo crvena. Carski puk je imao trobojku bijelo plavo crvenu koju je kao simbol zaštite uzeo Karlovačka a poslije i Beogracka mitropolija.

Fermanom turskoga sultana Mahmuda (1835) prvi put je u Serbiju uvedena trobojnica crveno plavo bijela "da se od visokog dževleta moga daje i serbskome narodu trobojnica barjak".
A Sultanovim fermanom iz 1838 g dotadle su na zastavu na crvenom polju kao simbol podaništva Turskoj, četiri zvijezde a na plavom polju nacionalni grb.
Osim toga poznato je da se u vrijeme ustanka bilo više različitijih zastava: bijelo - zelena, i druge.


Nije ni poznato kakva je bila prva zastava prvoga Crnogorskoga kralja Mihaila (kralj od 1077) kao ni zastava koju je papa Kliment uputio Kralju Bodinu Kao znak Kraljevskoga dostojanstva.
Sačuvana je Crnogorska zastava iz doba dinastije Balšića koja je likovno obrađena u duhu srednjovjekovne špekulativne mistike; na sredini polja nalazi se prikaz uskrsnuća Hristova nad kojim lebdi golubica, simbol Duha svetoga, a sasvim na vrhu je simbol svetoga trojstva - trougao u kojem je ucrtano Božje oko.
Crnogorski iseljenici u Peroju (Istra) sačuvali su Crnogorsku zastavu iz 17 vijeka crvene boje, sa bijelijem krstom u sredini.
Ti krst nije u obliku malteškoga krsta kako je uobičajeno objašnjenje, već u obliku pljosnatoga krsta, kako se u nauci taj krst naziva.
Pomenuta zastava je bila i vojna i državna.

Iz Njegoševoga doba sačuvan je opis Crnogorske zastave koju je načinio Bartolomeo Bjazoleto. Ova zastava je bila postavljena na "Tablji " iznad Cetinjskoga Manastira. Boja je bila svijetlo blijedo žuta a po sredini mali crveni krst.
U vrijeme Knjaza Danila I Petrovića Njegoša Crnogorska zastava bila je crvena, kao i ona perojska a na sredini izvezen "grb zemaljski" (Crnogorski dvoglavi orao).
Ova zastava je ostala do kraja postojanja suverene Crne Gore kao državna !!!


Prva Crnogorsko pomorska -- trgovačka zastava uspostavljena je 1870, bila je dvobojna crveno - bijelo-crvena sa bijelijem krstom. Sljedeće godine krst je zamijenjen sa Crnogorskom krunom i Kraljevim inicijalima na plavom polju. U Crnogorskomu Ustavu 1905 u članu 39. stoji Narodne su boje crvena plavetna i bijela, ali su te boje korišćene samo za lente na medaljama i ordenju a ne i za zastave. Zastave sa tijem bojama su neka vrsta dvorske zastave a nijesu figurirale kao državne !!!

Grbovi

Heraldika pokušava da odgonetne pojave pojedinijeh amblema, puteve njihovog preuzimanja i problikovanja.
Dvoglavi Orao javlja se kao gradcki grb još u Babilonu. U nauci se smatra da su motiv (orla) od Asiraca preuzeli Hetiti, narod koji je , u istočnoj Maloj Aziji, imao državu (od oko 2000. do 1225. g prije ne.). Predstavu Dvoglavoga orla Hetiti su koristili kao ukrasni arhitektonski sastojak.

U Rimskomu carstvu orao (jednoglavi) uziman je kao simbol pobjede. Istočno Rimsko carstvo (Bizant) u doba Dinastije Komnen, preuzima Dvoglavoga orla iz Maloazijskoga kulturnog nasljeđa, koristeći ga kao ukras na dvorskijem odijelima. Može se predpostaviti da je dvoglavi orao simbolizirao objedinjavanje crkvene i svjetovne moći. Tkanine sa dvoglavijem orlovima izrađivane su u radionicama sa islamskoga područja.
Značajan je podatak da Veseljenska patrijaršija i danas ima u svojemu pečatu dvoglavoga orla (više glava orla je carska kruna, u desnoj kandži je krst a u lijevoj carska jabuka; ispod orla na purpurnom jastuku, prekrštena su dva ključa koja bi mogla označavati otvaranje nebeskoga i zemaljskoga zivota; iznad krune su slova I(sus) K(rist).

U krišćanstvu je orao, zahvaljujući vjerovanju da posjeduje sposobnost obnavljanja mladosti, simbolizirao vječni život, pa i uskrsnuće Isusovo.

U Serbiji se javljaju promjenjivi amblemi i ukrasi ( LJILJAN, ŠLJEM, BIZANTSKI DVOGLAVI ORAO)," nepovezani u cjelinu grba" za sve vrijeme trajanja Nemanjićke feudalne države. Neki autori pozivaju se na portolan (vodič) A Dulceerta, za koji se zna kad je pisan (1339?) i tvrde da je sredinom XIVst dvoglavi orao bio "simbol" serbske države, ali se tu ne radi o grbu jer na crtežu je dvoglavi orao bez štita apliciran na zastavu.
Grb u obliku dvoglavoga orla se javlja u Serbiji za vrijeme Stefana Lazarevića, pošto je proglašen, u Carigradu, za despota, što je izraz njegova vazalnoga odnošaja.
O tom grbu nalazi se podatak kod Urliha Rihentala, iz druge decenije XV v.
-------------------------------------------------------------------------------------

Stojan Novaković je utvrdio da se prvi poznatiji grb u Crnoj Gori javlja u vrijeme dinastije Balšića, odnosno u osmoj deceniji XIV v; SREBRNA REPATA ZVIJEZDA NA CRVENOM POLJU, A NA ČELENCI VUČJA GLAVA S VRATOM.
U vrijeme dinastije Crnojevića u CG grb je prestavljao; ZLATNI DVOGLAVI ORAO, SA KRUNICAMA NA GLAVAMA. Može se opravdano predpostavljati da je preuzeo grb (dvoglavi orao) od Albanskoga velikaša Skenderbega (Đurđa Kastriota), poslije njegove smrti (17. 1. 1468.) , Izražavajući tako feudalni legitimitet prema Skenderbegovim teritorijama, jer je Skenderbegova sestra bila majka Ivanova.

Crnogorski dvoglavi orao, kome je kasnije dodat lav, ostaje, sve do likvidacije Crne Gore kao suverene drzave (1921), trajni državni grb koji se javlja i na državnim pečatima (" Mohur vse Černie Gori", " Pečat Crnogorskoga praviteljstvujušćega senata").

Grb Crnogorske Pravoslavne Crkve iz sredine XVIII vijeka sadrži dvoglavoga orla sa krunom, dvije ruke u oklopu, štit, štit sa prekrštenim ključevima (kao i na pečatu Vaseljenske patrijaršije), s krstom, s lijeve, i mitropolitskim štapom s desne bande.
Crnogorski grb i zastavu iz doba Knjaza Danila prezentirao je, u bibliografskom vjesniku (1982) naučnoj javnosti dr. Jevto m. Milović, po knjizi o grbovima Njemačkoga autora Siebmachera, koja je pečatana 1857. godišta.

Imperijalna Propaganda

Pošto je dvoglavi orao, (sa varijacijama u postavci krila, broju pera, boji)bio grb triju imperija (Bizantijskoga Carstva, Germanskoga Svetoga Rimskoga Carstva i Ruskoga Carstva), kao i još nekijeh država i feudalnijeh porodica - nije moguće govoriti o originalnosti osnovnoga motiva.
Insistiranje imperijalne propagande na asimilatorskoj upotrebi serbskijeh državnijeh amblema dobilo je drastične forme poslednjijeh godina u odnosu na Crnogorski narod. Propagatori su uvjereni da je to značajno sredstvo (kao oglašavanje slovenskoga pisma ćirilice - serbskom.). Sprečavanje Crnogoraca da svoj jezik nazovu Crnogorskijem itd.
Za pretvaranje drugijeh naroda u tzv serbski politički narod.
Zato se pokušava ubijediti Crnogorski narod da je grb kraljevine Serbije jedinstven i originalan, a da je Crnogorski grb "proizašao " iz nepostojećeg grba iz doba dinastije Nemanjić.
Pri tom najbitnije je dovesti Crnogorce u situaciju da zaborave sopstvenie grbove i svoju tradiciju.
Toga radi je korišćen serbski grb: krst sa 4 ognjila kao što je činjeno, početkom XX vijeka po Makedoniji, Bosni, Hercegovini i Hrvackoj zbog lakoće pisanja i lažnoga značenja koje je pravdano ognjilima ("serbin ima četiri slova stara / samo sloga serbina spašava / serbi braćo svi na desno krilo / ne bi l´naše sve do kraja bilo").


Dr Danilo Radojević


__________________________________________________ __

Intervju: Dr Danilo Radojević

Skamenjenu sliku prošlosti čuvali su etablirani "autoriteti", naučni i politički. Mislim da se u tome nalazi odgovor što još nema odlučne kolektivne volje i institucionalnih uslova da dođemo do istorije književnosti, crnogorske enciklopedije i drugih neophodnih knjiga

Tumačenje istorije u krivom ogledalu

Među crnogorskim intelektualcima posvećenim rasvjetljavanju pozadine brojnih istoriografskih i lingvističkih falsifikata činjenih decenijama na štetu autentične crnogorske povjesnice i jezika posebno mjesto zauzima dr Danilo Radojević. Za Kulturu i Društvo govori o smjeru kojim bi crnogorska istoriografija trebala poći i temama kojima bi se trebala baviti, rezultatima svojim istraživanja života i djela kontraverznih crnogorskih intelektualaca Sekule Drljevića i Savića Markovića Štedimlije i očekivanjima finalnih rezultata procesa kodifikacije crnogorskog jezika.

*Vaše naučne radove uvijek je karakterisala autentična optika. Mnoge, za vrijeme kada su Vaše knjige objavljivane, prilično smione naučne teze, u njima iznesene, osporavane su od dijela javnosti. Danas su one prihvaćene kao elementarne činjenice. Značajan dio posla je obavljen. Ipak, koje bi teme i istorijski periodi u buduće morali biti predmet istoriografske revizije?

- Kritička istoriografija ima zadatak da, bez obzira na otpore, koristi rezultate novih istraživanja, da uvijek nanovo preispituje tumačenja povijesnih tokova. Treba reći da je do danas pokrenut proces redefinisanja važnijih momenata iz crnogorske istorije. Drugo je pitanje da li je, i koliko, kritička istoriografija imala uticaja na aktuelne procese, da li je oslobađala kolektivnu svijest od mitova koji su u određenim fazama nametani od uticajnih pojedinca i grupa. Neki istoričari su, na žalost, prihvatali ideološku matricu i tumačenje povijesti ostavljali u krivom ogledalu. A tu skamenjenu sliku prošlosti čuvali su etablirani "autoriteti", naučni i politički. Mislim da se u tome nalazi odgovor što još nema odlučne kolektivne volje i institucionalnih uslova da dođemo do istorije književnosti, crnogorske enciklopedije i drugih neophodnih knjiga.

Sada je u čestoj upotrebi sintagma "građanska država", koja podsjeća na periode kada su, isto tako, aktuelizirani neki pojmovi ("slovenstvo", "srpstvo", "jugoslovenstvo" i sl.). Međutim, istovremeno se odvija proces korišćenja vjerske pripadnosti za oblikovanje "političkih naroda". Na tu vrstu konstituisanja i rezultate koji će uslijediti na crnogorsko društvo, potrebna je ocjena naučne misli. Tako, na primjer, nije mi poznato da je dat puni odgovor na skup u Kotoru (iz 2007), na kome je podnijet veliki broj referata saradnika hrvatskih naučnih ustanova. Od posebnog značaja je kulturološko definisanje Crne Gore, što je zadatak naučnih institucija.

Kao izlišan izdatak bilo je, na primjer, reprint izdanje četiri knjige Istorije Crne Gore, na kojoj je bio obustavljen dalji rad zbog osnovne koncepcije, po kojoj crnogorski narod nije naučno definisan. Ne znam da li je tome reprintu prijethodio naučni skup, na kome bi bila pokazana valjanost takvog tretmana crnogorske istorije. Uvjeren sam da takva izdanja odlažu kritički pristup valorizaciji naše povijesti i nove generacije mogu voditi u lutanja i gubljenje identiteta. U nekim krugovima kod nas se na pojedine naučne rezultate gleda kao na nešto fluidno, da se mogu u jednoj fazi prihvatati, a u drugoj zaobilaziti. Zahvaljujući takvom odnosu, došlo je do jačanja političkog uticaja Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori.

Baveći se književnim i povijesnim temama, svoje interesovanje sam, još prije četiri decenije, okrenuo i ka izučavanju istorije Crnogorske pravoslavne crkve. Neke od bitnih činjenica naše istorije, kao što je autokefalnost Crnogorske pravoslavne crkve, - jer je svaka crkva po dogmama univerzalna, a po ostvarivanju u određenom narodu nacionalna, - osporavali su i danas osporavaju i oni od kojih se to ne bi očekivalo. Autokefalnost CPC potvrđena je izvorima, od pojave petog toma Sintagme, koja je objavljena uz blagoslov Vaseljenske patrijaršije (1855), sve do kolebljivog stava ruskog emigranta S. Toickog iz 1933, od koga je pošao Lj. Durković-Jakšić, 1953, i napisao da Crnogorska mitropolija nije bila autokefalna, da bi spriječio eventualno otvaranje pitanja njene obnove jer je Crna Gora postala federalna republika. On je autor i jedinice "Crnogorsko-primorska mitropolija", u prvom izdanju Enciklopedije Jugoslavije, đe je iznio apsurdnu tvrdnju da je Crnogorska mitropolija bila podložna Pećkoj patrijaršiji i pošto ju je (patrijaršiju) sultan ukinuo (1766). Na tu tvrdnju nije bilo reakcije. Tema o autokefalnosti postala je posebno aktuelna pošto se pojavila moja jedinica "Crnogorsko-primorska mitropolija", u drugom izdanju Enciklopedije Jugoslavije (1984). Tada je počela oluja polemičkih napada i falsifikata u štampi. U tijem osporavanjima neki istoričari su istrajali do vlastite smrti. Javnim napadima pridružio se i aktuelni mitropolit SPC u Crnoj Gori (1990), i obilježio me kao jednog od "glavnih ideologa crnogorskih autokefalista", što je značilo potvrđivanje mete za dalje napade. U osnovi horskog nijekanja autokefalnosti CPC uvijek je bilo poricanje crnogorskog naroda. Međutim, u jednom, nedavno objavljenom tekstu o autokefalnosti Crnogorske mitropolije, tako važna činjenica nije pomenuta. U tom članku nema novih podataka, već su samo preuzeti rezultati dosadašnjih istraživanja, ali su, prilikom preuzimanja, prepisane i omaške, od kojih valja istaći onu da je u Sintagmi Crnogorska mitropolija pomenuta među "petnaest" autokefalnih crkava; međutim, njih je tada bilo samo deset, a petnaest ih je bilo 1890, kad je episkop Nikodim Milaš pisao Pravoslavno crkveno pravo.

* Najavljeno je da ćemo uskoro dobiti Pravopis i gramatiku crnogorskog jezika. Što očekujete od tih dokumenata? Hoćemo li u crnogorskom alfabetu imati oznake za 33 glasa?

-Crnogorski jezik, kao što znate, odavno je predmet izučavanja, ali na nivou dijalekata ili govora koji su nominirani kao dijelovi drugoga jezika (ili sprege dva jezika). Sa istom metodom su obrađivana djela klasika crnogorske literature (Njegoša, Ljubiše i dr.), u obliku studija, doktorata ili rječnika. Iako se htjelo postići suprotno, ta literatura dokazuje specifičnosti jedinstvenog crnogorskog jezika. Što se tiče glasa šj (šjekira), njegova široka prisutnost, zvučnost i izražajnost, potvrđene su, na primjer, i u antologiji tužbalica Vuka Vrčevića, koje je on zapisao 1868. godine. Kritičko izdanje te značajne knjige priredio sam 1986, kada je i objavljena. U njoj je Vrčević pomenuti glas šj označavao sa š i j. Posao na normiranju crnogorskog jezika treba što prije dovršiti, da bi se stvorili uslovi za ravnopravno egzistiranje Crnogoraca u miljeu balkanskih kultura. Time će biti okončan jezički problem koji među balkanskim Slavenima traje dva stoljeća, ispoljavajući se u asimilatorskim varijetetima naziva (ilirski, srpskobugarski, srpskohrvatskoslovenački, srpskohrvatski, i td).

* Što se trenutno nalazi na Vašem radnom stolu?

- Tokom dužih istraživanja imao sam naviku da pripremam više projekata, tako da sad češće zastanem pred tom građom, listam i pokušavam odrediti kojoj temi da se posvetim. Dugo vremena sam zapisivao svoje utiske o događajima i ličnostima, pa sada radim na izdvajanju onih zapisa koji mogu valjano podšjećati na neko odbjeglo vrijeme.

*Mnogo toga ste posljednjih godina uradili i na aktualizaciji naučnog i literarnog rada Vaše braće. Ima li u njihovoj zaostavštini još dragocjenosti za koje cijenite da bi trebale biti predstavljene javnosti?

- Poznajući stvaralaštvo Radoja i Jovana, smatrao sam svojom moralnom obavezom da to ne prepuštim tamnilu vremena. U rukopisu stoji po jedan njihov roman.

Objektivno sagledavanje stvarnog djela i učinka

* Vi ste najbolji poznavalac djela Sekule Drljevića i Savića Markovića Štedimlije kod nas. Dvojaka su tumačenja lika i djela njih dvojice. Za jedne su istaknuti crnogorski intelektualci i borci za nezavisnu Crnu Goru. Drugi smatraju da su u pitanju ratni zločinci, kvislinški političari i najmračnije ličnosti istorije Crne Gore...

- Moje bavljenje tijem ličnostima i njihovim djelima, prije svega je u funkciji uklanjanja tabua i objektivnog sagledavanja njihovog stvarnog udjela i učinka. Sekula Drljević i Savić Marković Štedimlija imali su jednijem dijelom različit, u oba slučaja nedovoljno izučen, razvoj pogleda na etnogenezu crnogorskog naroda, ali su obojica radili na vraćanju Crnoj Gori suvereniteta, kada je bio nestao okvir genocidne vlasti države Karađorđevića. Oni su se između dva svjetska rata borili za federativno ustrojstvo unitarne Kraljevine Jugoslavije. Obojica su bili u zabludi da će doći do ratne pobjede njemačko-italijanskih snaga, koje bi nakon rata pozitivno riješile crnogorsko pitanje, pa su prihvatili kolaboraciju. Zbog takvog rada decenijama su korišćena njihova imena za najjaču političku osudu onih koji su isticali crnogorske interese. Iako su Drljević i Štedimlija uspjeli, u brutalnom kovitlacu drugog svjetskog rata, spasiti više hiljada Crnogoraca, ipak je njihov rad ostao zabranjena tema za kritičku analizu. Jednako i uporno su osuđivani od četnika i komunista, postali su paradigma svega zločinačkog, pa se ti uzvici mogu i danas čuti. U drugim sredinama postupalo se obratno pa je, na primjer, episkop Nikolaj Velimirović, ideolog fašizma, ne samo rehabilitovan, već ga je Srpska pravoslavna crkva proglasila svecem, a u Crnoj Gori niko nije tražio da Drljević, koji je zaklan, bude proglašen za sveca. [/right]

Vlatko Simunović

http://www.pobjeda.co.me/citanje.php...1-24&id=157202

Ćipure kad god čujem Peca krmećih očiju ili onog śemenjaka, šupljeg puvala, Simonovića da pominju ratnog zločinca Drljevića kao stvaraoca crnogorske himne, uvijek pokušavam naći za koje je to ratne zločine on optužen. Imaš li neđe zapisnika se suđenja i dokazni postupak na osnovu čega je taj čovjek proglašen ratnim zločincem?

Ne znam zaista na osnovu čega je Sekula proglašen za ratnog zločinca. To ovi što to tvrde nikada nijesu objasnili.

Meni bi bila dovoljna njegova saradnja sa Antom Pavelićem da se stidim takvog Crnogorca. A tužioci FNRJ su sigurno imali još razloga

Sekula je bio negativac, hvalio je i naciste i fašiste, ali ratni zločinac, ne znam kako je mogao biti.

Montero to je u redu što veliš mada mi je bez veze zamjerati ljudima s kim se druže ili piju rakiju, ali mene interesuje koji je to on ratni zločin učinio?

FORMICE, uz dužno poštovanje, ne govorimo o drugovima iz kafane nego slugama i direktnim saradnicima nacista.

Prije fašistima nego nacistima nego i dalje ne znam koji je zločin u pitanju. Koga je on to ubio? Koji je to genocid napravio?

podrzavao je pokret koji je pobio milione
nit je prvi nit posljednji
ni milosevic nije nikog ubio ali je zlocinac kao i svi koji su ga podrzavali

Rekao bih da je zapravo njegov najveći zločin što je podržavao nezavisnu Crnu Goru.
Što se tiče miliona sa linka:
http://www.galaksija.info/forum/viewtopic.php?t=2352
tekst:
Jedan član mejling liste me je nedavno obavestio da je moje ime dodato kratkom spisku “Američkih Ekstrema” na internet strani “Lige protiv Klevetanja” (ADL – Anti-Defamation League), zajedno sa osobama kao što su Ernst Zandel, Vilijam Piers, Dejvid Irving, Dr. Ed Filds, Vilis Karto i Bo Gric među ostalim, svi označeni pod “oni koji poriču Holokaust.” Ovim pojedincima iznad odma da kažem da mi je čast i da nisam zaslužio da budem ubrojan u vaše redove.

A ADL-u kažem… THHBBTTT! To je to! Dosta mi je ovoga! Ovaj “Holokaust” biznis je prekoračio sve mere. Kao pas koji ujeda decu po komšiluku, mora se likvidirat…za svagda.

Hoćete li “poricanje Holokausta,” vi odvratni jevrejski šovinisti? Daću vam poricanje Holokausta i neću ga strpat u akademsku odeću.

Znate, nikad nisam baš “shvatio” ovaj Holokaust biznis. Prvo, to je se dogodilo pre mnogo godina tako da nije bitno za današnji život. Drugo, nije se desilo meni.

Šta više, moja porodica ga nije prouzrokovala, i zašto bi ja onda brinuo o tom? Zapravo, nekoliko članova moje porodice su učestvovali u tom ratu kojeg su belosvetski Jevreji otvoreno proglasili protiv Nemačke 1933 god., nekoliko godina pre nego što je se Nemačka usudila da odgovori jevrejskim zahtevima koji su zvali na njeno uništenje.

Holokaust kao Vera

Od tada je Holokaust uzeo osobine državne vere u zapadnim nacijama. Prosto ga niko nemože dovest u pitanje na bilo koji način zbog pretnje zatvorom. Ne šalim se – zatvorom! “Sveti Holokaust,” da se tako izrazim. Izgleda pomalo čudno… baš one države koje su spasile Jevreje nanoseći poraz Nemačkoj su porobljene od strane tih istih Jevreja. Nemačka je naravno postala najporobljenija od svih.

Nedavno me je jedan jevrejski tolk-šou voditelj, Doni Dojč, ispitivao o ovoj temi na nacionalnoj televiziji. Zahtevo je da sazna da li ja mislim da je cifra od 6 miliona umrlih Jevreja u Holokaustu preuveličana. “Vidi,” rekoh mu, “i jedan bi bio previše, ali su brojke veoma naduvane. Uostalom, oni stalno menjaju natpis ispred Aušvica. Prvo je glasilo kako je 4 miliona Jevreje umrlo tamo, onda su ga tiho zamenuli sa natpisom koji je tvrdio da je tu nastradalo 2.6 miliona jevrejski žrtava. Danas na natpisu piše da je samo 1.5 miliona Jevreja umrlo u Aušvicu dok se ozbiljne diskusije vode o smanjenju te cifre na oko 700,000, ali ovo smanjenje nikako da objasni onih ukupnih 6 miliona.”

Dojč, i dalje insistirjaući da je cifra od 6 miliona Jevanđelje (“sveto,” nezaboravite), je izgledao kao da će puknit kada sam ja nastavio: “Znaš, 75 miliona ljudi, vojnih i civilni lica, je umrlo širom sveta tokom Drugog svetskog rata, a mi moramo da poštujemo samo onih 6 miliona.” Bio sam prekinut tek što sam hteo reći da većina od tih 6 miliona nije ni postojala i pored toga, da mislim kako bi Jevreji trebali da daju počast nama koji smo ih oslobodili a ne obrnuto. Takav je ishod svaki put kada sloboda govora udari u zid svetog Holokausta – mora mu se poklonit.

Sveti haps

Sada hapse akademike za blage reči slične onim mojim na nacionalnom tv-u. Jevreji su organizovali hapšenje Ernsta Zandela ovde u Americi pod izgovorom da mu je viza odavno istekla, te su ga deportovali u Kanadu gde je proveo dve godine u tamnici samo zato što je reko da je 6 miliona prevuličana cifra; sada je pred njim moguća kazna od pet godina u jevrejsko-kontrolisanoj Nemačkoj za isto krivično delo.

U ponavljanju Zandelove pantomimne deportacije, naučnik, istoričar i izdavač Dr. Germar Rudolf je uhapšen u Americi pod lažnom optužbom da mu viza nije u redu i deportovan u Nemačku od strane Jevreja. Sada ovakve događaje nazivam “biti Zandelovan.”

Dejvid Irving, jedan od najpoštovanijih istorijski autora/akademika u svetu, sada trune u evropskom zatvoru po naredbi Jevreja. I drugi – mnogi drugi. Svi se moraju suočit sa dugim zatvorskim kaznama samo zato što su rekli da je cifra od 6 miliona naduvana. Vidite, ja nebi mogo da smislim nešto ovako apsurdno. Zatvor…zbog istine! Nisu čak ni optuženi da lažu, a naravno da nelažu. Zatvoreni su pod nejasnom optužbom “poricanje Holokausta.” Šta se to ovde dešava?

Stanje se pogoršava

Sačekajte – biće gore.

Prošlog meseca su odvratne Ujedinjene Nacije usvojile rezoluciju koju je Izrael pripremio i u kojoj stoji da se 27 januar označi kao “Međunarodni Dan Sećanja na Žrtve Holokausta.” UN-ov dekret odbacuje “bilo kakvo poricanje Holokausta kao istorijskog događaja, bez obzira da li se poriče potpuno ili delimično.”

Bilo bi dobro da sad nađete definiciju “čutspe,” jevrejskog termina.

Ali sačekajte – biće još gore!

Verovatno nećete verovati šta ću vam sad reći. I sam nemogu da verujem. Prošle sedmice je američki Predstavnički Dom usvojio jevrejsko-sponozorisanu rezoluciju kojom se svaki januar u godini označava “Mesecom jevrejske istorije” širom Amerike. Sve što je preostalo jeste da Predsednik izda prikladno izvršno naređenje kako bi ova rezolucija postala zakon. Da li sam pomenuo da je Dom Predstavnika glasao jednoglasno? Jednoglasno. To znači da smo i ti i ja glasali za to pošto naši predstavnici glasaju za nas. Jednoglasno. Možete li verovat?

Sada idite potražite definiciju “hubris” (oholost), termin koji bi stvarno trebao biti jevrejski.

I mislili ste da vam je dosta “Meseca crnačke istorije” (februar)? Ništa još niste videli. Odma iza njega dolazi “Mesec jevrejske istorije.” Veoma prikladno. Šta? Ne kopčate šalu? Razmislite.

Ubijanje đavola

Eh sada, nisam ja nikakav istoričar. Nisam nikakav autoritet za Drugi svetski rat, niti ja tvrdim da sam akademik. Ali pošto su Jevreji pozatvarali sve one koji se uklapaju u ovaj opis (iznad) i koji su se usudili da govore o ovom tkzv. “Holokaustu,” onda je na nama da nastavimo gde su oni zaustavljeni. Šta bi trebali da uradimo? Trebali bi da izvučemo ovaj mit Holokausta na svetlost dana, i da na očevid celog sveta kolcem probijemo njegovo zlo srce, za svagda.

Pomenuo sam natpise u Aušvicu. To je dovoljan dokaz, eto tu se odma zna da je 6 miliona jedna laž. Laž – ne greška – jevrejska laž! Ali ima još puno toga.

O i naravno, ako su nacisti ubili sve te Jevreje, kako onda ima toliko onih koji su “preživeli Holokaust?” Samo pitam.

Holokaust tokom Prvog svetskog rata

Da li ste znali da su Jevreji smislili ovu laž od 6 miliona još tokom Prvog svetskog rata? Ne, nisam ni mislio da ste znali. Oni hoće da zaboravite o ovoj njihovoj tvrdnji koja jednostavno nije mogla da prijone. Valjda je narod onda bio čitaniji i obrazovaniji, inače bi laž prošla baš kao i danas u “kauč potejto” zemlji. “Šest miliona muškaraca i žena umire” u Ukrajini, tvrdio je Američki Hebrej (American Hebrew) periodični list 31 oktobra 1919 god., baš ista tvrdnja koju će Jevreji koristit i dvadeset godina kasnije.

Nastavak:
Vidite, Jevreji su misleli da će osnovat Izrael odmah posle Prvog svetskog rata zbog obećanja u Balfurovoj deklaraciji po kojoj bi Jevreji dobili Palestinu ukoliko uvuku Ameriku u rat protiv Nemačke. Pošto jevrejsko proročanstvo iz Tore zahteva 6 miliona Holokaust žrtava među Jevrejima pre nego što se oni vrate u Obećanu zemlju, bili su primorani da izmisle Holokaust tad i tamo. Tora je pozivala na pročišćenje “izabranih“ duša kroz žrtvovanje 6 miliona u “rasplamsalim pećima,“ pošto nečistim dušama nije bilo dozvoljeno da se vrate u Obećanu zemlju. To je pravi izvor ovog “6 miliona“ mita, kao i mita o “pećima.“

Kako god, Britanija nije mogla da ispuni svoje obećanje koje je Lord Balfur dao Jevrejima pošto je Palestina još uvek bila u posedu Turske. Trebalo je još dvadeset godina i još jedan svetski rat da bi se Balfurovo obećanje ispunilo. Tiho su poslali laž od 6 miliona na odmor samo da bi je ponovo oživili pred početak Drugog svetskog rata. Ista tvrdnja od 6 miliona Jevreja koji umiru je ponovo predstavljena kao deo propagande da bi se Amerika još jedanput prisilila u rat i ako njeni interesi nisu bili u opasnosti.

Jevrejska oholost

Stvarno morate posedovat znanje i najmanjeg delića jevrejske oholosti kako bi mogli shvatit njihovo uverenje da će Boga zavarati i tako se vratit u “Obećanu zemlju“ ukoliko nauče svet da recitira njihovu laž od 6 miliona. Oh i još nešto, Jevreji zapravo tvrde da su njihovi najbolji rabini dovoljno sposobni da pobede Boga u raspravi. Oholost. Ovog **** uradite šta sam vam reko pre i sami se uverite. Zbog ovoga je cifra od 6 miliona sveta našoj novoj državnoj veri, Holokaustu. Ako postoji jevrejski Bog, u šta iskreno sumnjam jer su većina Jevreja ateisti, onda je on stvarno glup.

75 miliona ljudi je izginulo širom sveta tokom Drugog svetskog rata. 75 miliona. Ali mi trebamo da damo poštovanje za i da se setimo samo onih 6 miliona? Od 75 miliona!!! Samo 6 miliona... od kojih većina prvobitno nikad nije ni postojala!

Prosta logika

Čitava premisa jevrejskog Holokausta prkosi prostoj logici: Zašto bi Nemačka, koja se bori na dva fronta... a nafta je oskudna... sa manjkom u svim potrebnim namirnicama... prebacila milione Jevreja železnicom... na stotine i hiljade milja... ka logorima izgrađenim za njih... pa da ih hrani... da ih oblači... da ih tetovira kako bi ih sve imala na okupu...samo da bi ih UBILA?

Neshvatljivo je. Da su Nemci hteli da pobiju Jevreje, oni bi to uradili kao ruski Jevreji koji su pobili 20 do 80 miliona ruski Hrišćana ranije u veku... sa metkom u potiljak, gde su ih god našli.

Ili, kao što bi moj prijatelj Al reko: U svim evropskim zemljama pod nemačkom okupacijom je bilo 2.4 miliona Jevreja. Posle rata, 3.8 miliona Jevreja je predalo papire za obeštećenje radi Holokausta. Ostalih 6 miliona je tragično nestalo. Više Jevreja je primilo penzije nego što ih je bilo u okupiranoj Evropi zato što su se mnogi posle rata iz Rusije preselili na zapad i obmanom došli do penzija.

Čak i površna istraga dokazuje da Jevreji lažu. Na primer, Jevrejska Enciklopedija potvrđuje Al-ove cifre. Da nije tako, jevrejska cifra od 15 miliona u celom svetu pre sukoba bi pala na 9 miliona umesto zabeleženih 16 miliona širom sveta posle Drugog svetskog rata. Tako je – jevrejsko stanovništvo u svetu je se u stvari uvećalo tokom Drugog svetskog rata!

Zapravo, jevrejski Holokaust iz Drugog svetskog rata nije u stvari uzeo svoj oblik do kasnih 1950-ti. Zato se u memoarima mnogih vođa i generala iz Drugog svetskog rata, uključujući Ajzenhauera, Čerčila i De Gola, kao što je prof. Ričard Lin nedavno ukazao, “nemože naći nikakav pomen o nacističkim ’gasnim komorama,’ te ’genocida’ nad Jevrejima, ili o ’šest miliona’ jevrejski žrtava rata.“

Evidencija

“A gasne komore u Aušvicu?“ vi pitate. Prema Vilis Karto-vim kasnim i odličnim Spotlajt novinama, niko drugi nego Dr. Frančisek Piper koji je viši nadzornik i arhivar u Državnom Muzeju Aušvic je priznao na filmu da je “Krema 1,“ jedina navodna “ubilačka gasna komora“ koja je izložena svake godine za stotine hiljada posetilaca u Aušvicu, napravljena tek posle rata od strane Sovjetskog Saveza.

U 1948, tri godine posle završetka rata, zvanična “Saveznička Komisija za Istragu“ je zaključila da niko nije umro od otrovnih gasova u bilo kojem od nemački koncentracioni logora, zaključak do kojeg je takođe došao i stručnjak savremene inžinjerijske forenzike Fred Lojhter posle dugog pregleda okoline i zgrada. Lojhter je izgubio svoje privatno preduzeće, posao i ugled samo zato što je rekao istinu o inžinjerijskim i hemijskim testovima... mnogi od ovih su bili ponovljeni pod istragom Dr. Germar Rudolf-a koji je potvrdio Lojhterove rezultate. To je taj veliki kriminalni prestup zbog kojeg Dr. Rudolf sada leži u nemačkom zatvoru. I mit Holokausta još uvek istrajava!

“Ali priznanja krivice...“ vi galamite. Netačne. Sve i jedna. Svi oni nemački oficiri su mučeni od strane Jevreja pre Nirnberškog šou suđenja, većini su zgnječili jaja tokom ove procedure, što je razlog zbog kojeg su oni potpisali sve one ispovesti. Šta više, oni su stavili potpise na uviđaje koji su većinom bili pisani engleskim jezikom, jezikom kojeg većina njih nije mogla ni čitat ni govorit. Znate li o mučenju koje Jevreji danas primene na Palestincima kada ih uhvate? To je ništa kada se uporedi sa onim šta su Jevreji (koji su učestvovali u posleratnoj istragi) radili nemačkim zarobljenicima u Nirnbergu. I kud dalje kada znamo da su svi tužioci i sudije u Nirnbergu bili Jevreji.

Nema ratnih avionskih fotografija koje su zabeležile kamare leševa ili rad krematorije. Razumni ljudi pitaju, “Ako je šest miliona umrlo, gde su onda tela?“ To pitanje, kao i proročanstvo iz Tore, je odakle priče o gasnim pećnicama potiču: “Otišli su kroz dim.“ Tela nisu nađena onda, niti je bilo ikakvog nabujalog dima koji je potico iz logora, niti su ikakvi ostatci nađeni osim manjeg broja zatvorenika umrlih od tifusa i drugih bolesti tokom zarobljeništva, u bilo kojem od upotrebljivanih logora.

Podaci Međunardnog Crvenog Krsta jasno pokazuju da je manje od 300,000 Jevreja umrlo tokom Drugog svetskog rata u (svim) nemačkim koncentracionim logorima. Kao rasa, Jevreji su doprineli dosta manje ratnom poduhvatu nego i jedan drugi narod koji je učestvovo, i zbog toga je se njihovo svetsko stanonvništvo uvećalo tokom rata, za razliku od većine ostalih zaraćenih strana.

Apsurdne tvrdnje da su od Jevreja pravili sapune i šešire za lampe su potpuno potučene još davno, a Jevreji bi hteli da vi to zaboravite sada kada su od njihove 6-milionske prevare napravili veru. Ipak, potpuni nedostatak dokaza o jevrejskim sapunima i šesirima za lampe bi oslabio njihovu novu veru, zar nebi?

Nastavak
Pravi Holokausti

U međuvremenu ima i pravih holokausta koji su se u stvari dogodili tokom prošlog veka, ali nisu zapamćeni. Šta više, Jevreji prave tužbe kako bi zataškali njihov pomen i/ili tačan opis u državnim školama i u sadašnjim medijima.

Neosporeni genocid nad 1.5 miliona Jermena u rukama njihovih turskih ugnjetača 1915 god. naročito izaziva bes jer je Turska u to vreme bila pod kontrolom Donmeh Muslimana. Eh sada, možda ovo neznate, ali Donmeh Muslimani su jedna sekta u celini sastavljena od Jevreja koji su “prešli“ na Islam, ali su u stvari tajno nastavili da praktikuju Judaizam i odbili da se mešaju sa pravim Turcima. Ovo je bio Holokaust iz prošlog veka i prouzrokovali su ga Jevreji. Moja deca su jednom četvrtinom Jermeni (moja žena je polu Jermenka, polu Nemica...ako se ovo ubraja i zašto, a ja sam polu Škot i polu Irac). Da li bi se mogli ubrojat u one koji su preživeli Holokaust?

U posle-revolucionarnom, jevrejsko-konrolisanom Sovjetskom Savezu sistematski je ubijeno između 20 i 80 miliona Belih Hrišćana od 1917 do 1953. Ovo je bio drugi Holokaust dvadesetog veka, počinjen od strane Jevreja kao predpremijera onog čega spremaju američkim Hrišćanima u ovom veku. Šta? Niste valjda misleli da će se de-Hrišćanizacija američkih škola, vlade i Božića zaustavit ovde, da li ste?

Treći Holokaust dvadesetog veka je se dogodio kada su saveznici zapaljivim bombama gađali Drezden u Nemačkoj tokom Drugog svetskog rata, prosto da bi videli da li se može napravit vatrena oluja koja bi se potom sama stišala. Uspeli su... a u vrtlogu koji je sledio ubijeno je i do 500,000 ljudi, većinom civila, i uništen je jedan od najlepših gradova onog vremena. Pošto je rat bio sproveden po nalogu i u korist Jevreja, krv Drezdena je na jevrejskim glavama (da pozajmim frazu iz Jevanđelja, “Krv njegova na nas,“ rekoše Jevreji koji pripremiše razapnuće Isusa Hrista).

Četvrti Holokaust, naravno, je američko ravnanje Nagasakija i Hirošime nuklearnim bombama. Da bi se objasnila jevrejska veza, potrebno je kratko objašnjenje. Amerika je presekla naftne isporuke Japanu, prisiljavajući Japan da napadne Perl Harbor. Frenklin Ruzvelt je unapred znao o Perl Harboru, ali je dozvolio da se to dogodi kako bi Amerikanci konačno bili dovoljno šokirani da bi dozvolili njegovu objavu rata Japanu, koji je do tada bio upleten u dugotrajni rat manjih razmera samo sa Kinom. Japan bi sigurno izgubio Kinu bez nafte, i tako je bio prisiljen da se istrese nad Amerikom. Zbog Japanovog pakta za obostranu odbranu sa Nemačkom, američki Jevreji su imali opravdanje da takođe objave rat Nemačkoj, njihov glavni cilj da se Amerika umeša u Japanov rat koji je do tada bio ograničen u Aziji. Prema tome, nuklearni Holokaust koji je odrešen nad Japanom se takođe može stavit pred noge međunarodnih Jevreja.

Istina je pokazala smešno sporni jevrejski Holokaust kao laž. Toliko malo Jevreja je umrlo tokom Drugog svetskog rata, i ti Jevreji su većinom umrli od prirodnih uzroka, da se termin Holokaust nebi ni trebo upotrebljavat kao oznaka za ono što se njima dogodilo. Zaista, četiri događaja dvadesetog veka koji u stvari zaslužuju termin Holokaust su svi bili prouzrokovani od strane Jevreja, za poboljšanje sopstvenih interesa!

Zašto?

Kada se jevrejski Holokaust može lako opovrgnuti, zašto ga se Jevreji drže tako vatreno? Postoje mnogi razlozi, uključujući i proročanstvo iz Tore naravno, koji se moraju uzeti u obzir. Uzgredno, kada već pričamo o proročanstvu, da li verujete u njega? Da li ste znali da jevrejskog stanovništva u Sjedinjenim Državama ima oko 6 miliona? Da li ste znali da jevrejskog stanovništva trenutno u Izraelu takođe ima 6 miliona? Da vidimo sada, ako se proročanstvo ispuni, šta mislite koje će nuklearka zbrisati pre?

Ali da se vratimo dobitku kojeg Jevreji izvlače iz Holokausta: Prvi i najvažniji jeste da Holokaust štiti Jevreje, kako pojedince tako i ceo narod, od kritike. Takođe je i dostavio silne dohodke, i u odšteti (reparacije) i u doprinosu u vidu pomoći od obmanutih, po najviše američke pomoći Izraelu koja je do početka sadašnjeg rata protiv Iraka koštala svaku američku porodicu oko 64,000 dolara. Šta više, “Holokaust“ gaji vrstu “oni-protiv-nas“ mentaliteta za Jevreje koji ga koriste kako bi organizovali svoju braću da teže ka istim ciljevima. I Holokaust omogućava Izrael da pravi i vodi američku politiku na Bliskom Istoku. Holokaust takođe skreće pažnju od mnogih jevrejsko-prouzrokovani istinitih holokausta dvadesetog veka.

U završnici

E to je pravo poricanje Holokausta! Ne ovaj amo tamo, “Čekaj da vidimo, da li je bilo 6 miliona ili 5 miliona?“ biznis zbog kojeg ljudi kao što su Zandel, Rudolf i Irving leže u zatvoru, čekajući suđenje. I Bože kako to Jevreji zaslužuju, verujte mi. Kada su me označili pod “onaj koji poriče Holokaust,“ tražili su ovo. I za peni, i za paundu. Neću da ih čujem kako se žale samo zato što sam im dao ono zbog čega su me optužili. I nisam završio. U stvari, tek se zagrejavam.

Zanimljivo... kada mi je Dojč uputio to pitanje na nacionalnom tv-u, o broju Jevreja koji je stradao tokom Holokausta, prvi odgovor koji mi je prošao kroz misli, kao kroz teleprompter, je bio kao neka udarna šala jer tako moj um često radi. Odupreo sam se impulsu da mu odma kažem šta mi je bilo u mislima te sam odlučio da kažem ono što sam već pomenuo gore. A šta je u stvari moj “izopačeni“ um smislio? Odgovor “nije dosta!“ Nemojte me shvatit pogrešno, nepredlažem da mi uradimo Jevrejima isto što su i oni uradili nama, nanoseći zlo nekoliko ****. Ali da je 6 miliona umrlo tokom Drugog svetskog rata, da li mislite da bi mi imali ovakvih problema sa Jevrejima danas?

Kao što volim da kažem: Slažem se sa onim koji kažu da je anti-Semitizam bolest. Dobijete je od Jevreja!

PISMA UREDNIKU


Zašto smeta crnogorska zastava



Redovno čitam Vaš list, prirodno, tekstove različito doživljavam - rijetko emotivno. Međutim, tekst objavljen 21. avgusta na strani 18 pod naslovom „Neće zastavu Crne Gore“ i nadnaslovom „Borci NOR-a traže da se ukloni državni simbol sa Grotulje“, emotivno sam jako neprijatno doživio, i lično i kao potpredsjednik SUBNOR-a Crne Gore, i zapitao se da li je ovo moguće. Jesu li pripadnici organizacije koji ovo traže svjesni svojih postupaka? Da li su pomislili da time čine zločin prema poginulim drugovima – saborcima? Oni koji tu počivaju borili su se i na kraju svoj život položili pod crnogorskom i jugoslovenskom zastavom. Njihovi dosljedni saborci i poštovaoci, iz dubokog poštovanja tu su zastavu postavili kao simbol njihove žrtve za slobodu. Lepršanjem iznad njihovih humki čini mir njihovim dušama.
Da li su izgled zastave i simboli iscrtani na njoj po volji pojedine osobe ili organizacije, to može biti samo intiman doživljaj, a nikako predmet rasprave u nekoj sredini ili instituciji. Istorija Crne Gore nije zabilježila da je neko prigovarao, a kamoli osporavao njenu zvaničnu zastavu. Zvanična zastava jedne države je njen najuzvišeniji simbol – njen ukras i ponos. Crnogorskom ratniku je bila posebna čast ako mu je data u ruke da s njom stane na čelo ratne jedinice. Barjaktari iz bitaka na Martinićima, Vučjem dolu, Grahovu, Krusima i dr, nijesu razmišljali da li je vrhovna vlast odabrala najljepšu boju barjaka. Samim tim što je bio simbol Crne Gore, bio je najljepši i najdraži.
Prema tome, obrazloženje inicijative o uklanjanju zastave iz kruga partizanskog groblja na Grotulji, kod Mojkovca, zbog toga što navodno izaziva ljutnje nekih potomaka sahranjenih partizana je farsa – priča za malu djecu. Motivi su druge prirode. „Priča“ pripada propagandnom miljeu anticrnogorskog lobija. Nije iznenađenje da je na tu ideju došla Organizacija koja uporno stoji na pozicijama unitarističko-nacionalističke politike S. Miloševića i koja je stalno bila u službi političkih snaga koje su pokušavale rušiti Crnu Goru a sada osporavaju njene institucije (simbole, jezik, crkvu i dr). Nije politički naivno podizanje tenzija u opštinskom parlamentu ovim povodom, (burna rasprava i davanje saglasnosti za uklanjanje zastave iako je bilo jasno da u tome nemaju nadležnosti osim da zastavu koriste i čuvaju).
Interesantno da je u rješavanju ovog „problema“ zaobiđeno Udruženje boraca NOR-a i antifašista Mojkovca, koje dosljedno stoji i djeluje na izvornim principima SUBNOR-a. I to je dokaz više da je riječ o političkoj ujdurmi, kako bi se naškodilo Crnoj Gori.
Ovo što Savezu udruženja boraca NOR-a i antifašista Crne Gore posebno smeta, jeste što se organizacija boraca Mojkovca –„Jugoslovenska opcija“ i istovjetne organizacije u drugim opštinama zajedno sa maticom u Podgorici kriju iza naših imena. Nedorečeno saopštavaju svoj naziv i time zbunjuju boračku i širu javnost tako da nas često dovode u položaj da se pravdamo i objašnjavamo članstvu da mnoge stvari koje one čine nijesu naše, (kao što je u ovom slučaju). Ide im na ruku i to što ni dopisnici medija ne nastoje da tačno predstave organizaciju. Zato molimo cijenjeno uredništvo za razumijevanje našeg reagovanja na ovu pojavu i iskreno izražavamo nadu da ćete ubuduće u tekstovima jasno i nedvosmisleno razgraničiti nazive organizacija, pa neka se svaka prepoznaje po svome „ruhu“.

Profesor Ljubo Sekulić, potpredsjednik SUBNOR-a CG (elektronskom oštom)

http://www.vijesti.cg.yu/index.php?id=314687

Evo kako časni čovjek brani svoj obraz i obraz države.
Podli srbofili bez prekida pokušavaju da vrate točak istorije nazad u poture Crnoj Gori i Crnogorcima ogavni mrski simbol u obliku srpske zastave. I za taj svoj naum koriste svaku i naj banalniji priliku, pa u ovom slučaju postavljanje državne zastave Crne Gore na partizanskom groblju. Ti podlaci bi bili mirni samo kad bi se na partizanskom groblju zaviorio crni barjak sa lobanjom i ukrštenim kostima na kojem piše "Za kralja i itadžbinu". Do koje mjere ide ta bezočna podlost gadnog ološa.

Možda će nekome zatrebati.
https://forum.cdm.me/showthread.php?t=45253

BUDVANSKA PORODICA IVANOVIĆ ČUVA RIJETKU RELIKVIJU

Crnogorski barjak sa Solunskog fronta



Crnogorski krstaš barjak sa Solunskog fronta, za koji se nije decenijama znalo gdje se nalazi, u posjedu je ugledne budvanske porodice Ivanović. Sačuvao ga je i donio kući poslije proboja Solunskog fronta daleke 1918. godine njegov nosilac i dobrovoljac, Krsto Jovov Ivanović, iz mainskog sela Ivanovići kod Budve. Barjak je snimljen u dokumentarnom filmu “Časna znamenjaĆ u režiji Nikše Jovićevića u produkciji „Zeta filmaĆ iz Budve. 1088–godine. Ovaj se barjak od 1918. godine do danas čuva u škrinji Krstove porodice i potomaka.
- Krsto Jovov Ivanović je nosilac Albanske spomenice od 23. aprila 1940. godine a poslije ranjavanja na Lerinu 1019. godine, bio je ratni vojni invalid - kaže Krstov potomak Marko Đurov Ivanović.

D.St.

http://www.dan.cg.yu/?nivo=3&rubrika...tum=2006-02-06

RAZGOVOR: AKADEMIK DANILO RADOJEVIĆ


Krivotvorenje istorije dešava se i pred našim očima





Od prvog rada Encikopedijske nedosljednosti, napisanog 1966. godine, (kao reakcija na šutnju crnogorskih naučnika, političara i intelektualaca koji nijesu opažali, ili nijesu htjeli opaziti, ili im nije smetala činjenica da u ondašnjim izdanjima Leksikografskog zavoda Jugoslavije ne postoji odrednica Crnogorci), pa do danas dr Danilo Radojević traga za odgovorima o fazama samosvijesti crnogorskog naroda, o otporima, o kontinuiranim potiranjima i asimilatroskoj praksi. Baveći se krivotvorenjima crnogorske istorije i njenim krivotvoriteljima, maglama i legendama kojima se prikrivaju i skrivaju činjenice, Radojević demistifikuje mitomanstvo, prikazujući stvari i događaje u svjetlu u kome su se desili, izvorno i argumentovano. Pola vijeka već stvaran u kontinuitetu, njegov umjetničko literarni rad i angažman, rezultirao je, pored literarnih, brojnim istorijsko-kulturloško-sociološko-religijskim studijama, polemičkim tekstovima, hrabrim intelektulanim i građanskim istupanjima i reagovanjima. Od brojnih djela, koja je Radojević napisao, za crnogorsku kulturu posebno su značajna: Studije o Njegošu, Crnogorska literatura i tradicija, Dukljanski horizonti, Crnogorci na limesu, Iz povijesti hrišćanskih crkava u Crnoj Gori. Priredio je, uz kritičke komentare, Gorski vijenac P.P. Njegoša, Tužbalice, kritičko izdanje rukopisa, iz 1868. godine, antologije Vuka Vrčevića. Balkanski sukobi 1905- 1941 dr Sekule Drljevića, Vuk Popović: Pisma Vuku Karadžiću, Dr Sekula Drljević; Politička misao, izbor tekstova i dokumentarnih priloga, Tri zabranjene knjige Savića Markovića Štedimlije i knjiga Opet crnogorske teme, nedavno objavljena u izdanju DANU, čiji je član. Dr Danilo Radojević je član Crogorskog P.E.N. centra, Matice crnogorske i Crnogorskog društva nezavisnih književnika.

Mi smo rijedak narod u svijetu koji sebe drži pod znakom pitanja. Šta je to učinilo da ne izgradimo kritičku svijest o sebi?
- Nakon vraćanja državnog suvereniteta, to se Vaše pitanje prije svega može odnositi na onaj dio crnogorskog naroda koji je još zarobljen mitovima i ideologijom srpskog četništva. Njima u ušima odzvanja programski glas Ilije Garašanina da Srbija mora pijemontski položaj "za svagda osigurati". Do toga lutanja svijesti o sebi došlo je u 19. vijeku, u vrijeme i nakon romantizma. Crnogorci su kroz istoriju potvrđivali svoju objektivnu narodnu posebnost, ali u Crnoj Gori nije na vrijeme stvoren obrazovani kadar i osnovane institucije koje bi valorizovale nasljeđe. Umjesto toga, na Cetinje su dolazili izvanjci koji su djelovali u skladu sa tuđim imperijalnim planovima, mijenjajući svijest Crnogoraca o sebi. Posljedice su bile velike jer je tako olakšano realiziranje srpske aneksije Crne Gore, 1918, kada je već bilo dovoljno potuđenih Crnogoraca da, uz pomoć okupacione vojske, dokrajče svoju državu. Težak je put oporavka Crnogoraca od pakla bijelog terora. Prvi korak je učinjen u toku Drugog svjetskog rata. Međutim, kad je u pitanju etnogeneza, istorija, jezik, crkva - dugo se ostajalo na početku. "Državni" istoričar D. Vujović pisao je, 1979, da nije potrebna u Enciklopediji Jugoslavije jedinica Crnogorci, već da je "naučno opravdano" da postoji samo odrednica Crna Gora.

Crnogorci na limesu (Vaša sintagma), usud ili privilegija!?
- Ostvarivanje crnogorskog naroda na liniji aspiracija i sudara osvajačkih država i crkava, izazivalo je stalnu nestabilnost. Ali nužda da se opstane proizvela je i specifične oblike međuvjerske i međuetničke tolerancije, što je pozitivni efekat življenja na Limesu. Na crnogorsko tlo prodirale su razne ideologije, a najnegativnije su se odražavali tuđi asimilatorski programi. Kada je Vuk Karadžić, u članku "Srbi svi i svuda", preuzimajući stav Dositeja, pisao da na južnoslavenskim prostorima živi samo jedan, "srpski" narod, taj radikalni stav nije mogao biti prihvaćen. O učinku toga teksta govori u jednom pismu Vuk Popović, da je izazvao otpor kod dijela stanovništva u Boki koje se tradicionalno izjašnjavalo kao slovensko i svoj jezik nazivalo slovenskim. Svjedoci smo, takođe, nenaučnog insistiranja na crkvenosti, kao presudnom konstituensu naroda, pa neki naučni krugovi u Hrvatskoj pokušavaju da svojataju najveći dio kulturne baštine Boke Kotorske. Na tome dijelu crnogorskog limesa, sudarale su se srpska i hrvatska propaganda. Autori, kao što su S. Novaković, M. Pavić, proglašavali su "srpskim" to isto kulturno nasljeđe.

Crnogorska istorija je krivotvorena, to se nastavlja i danas. Vi ste otkrivali te falsifikate. To je težak posao, s obzirom na to da se krivotvorenje proteže na čitave vjekove. Istoriju su nam pisali uglavnom izvanjci i stranci, onako kako je njima odgovaralo.
- Slojevi falsifikata crnogorske istorije mogu se pratiti kroz više epoha, a novi nastaju i pred našijem očima. Njihovom analizom dolazimo do saznanja kako su podešavani da budu u skladu sa određenim političkim programima. Da bi se sačuvala krivotvorenja od naučne revizije, njihovi tvorci su pretvarani u nedodirljive autoritete. Reprezentativan primjer mistifikacija je stvaranje idealne slike o feudalnoj Raškoj, što je činjeno od početka 18. vijeka u Karlovačkoj mitropoliji. Ta se idealizacija javila u književnoj i istoriografskoj formi. U to vrijeme je Marija Terezija izdala akt o ukidanju mnoštva praznika i naredila da crkve izaberu po jednog patrona, pa je Karlovačka mitropolija izdvojila Savu Nemanjića. Od tada taj kult postaje dominantan. Crnogorski vladari nijesu provjeravali namjere pribjeglica, kao što je bio Nikanor Ivanović koji se lažno predstavio da je porijeklom Petrović-Njegoš, pa je postao i mitropolit crnogorski. Taj je Nikanor uveo, 1856, proslavljanje u crnogorskim školama kulta svetog Save, koji je i u Srbiju prenijet iz Vojvodine, dekretom srpskog kneza, samo 15 godina ranije. Danas Srpska crkva u Crnoj Gori stvara lažnu predstavu kao da Crnogorci još od 13. vijeka slave taj kult. Takođe, u krugu Karlovačke mitropolije radilo se i na populariziranju kulta Miloša Obilića. Pjesnici su uzdizali srpsku samosvijest, kao što Mušicki pjeva: "Ja sam Serbin, serbski čitam, pišem". Taj kulturni krug, posebno preko Sarajlije koji je ciljno došao u Crnu Goru i odmah napisao dramu Miloš Obilić, uticao je na našega Njegoša. Krivotvorenju crnogorske istorije, nakon Prvog svjetskog rata, otpor su pružili i neki Crnogorci koji su srušili crnogorsku državu. U Beogradu su osnovali, 1933, Društvo za proučavanje istorije Crne Gore. Raspisali su konkurs za analizu nedostataka crnogorske istorije u udžbenicima. Tada je Trifun Đukić utvrdio da je crnogorska istorija prikazana "nesigurno i naopačke".

Izučavali ste Crnogorsku crkvu. I tu su trenutno, a i duže vrijeme, konstantno prisutni sporovi, dileme. Ima li je ili nema? Je li bila autokefalna ili nije? Predsjednik crnogorske države, Vujanović, u jednom nedavnom televizijskom intervjuu, reče da su mu rekli ruski i drugi patrijarsi da je Crnogorska crkva nekanonska, te da on poštuje kanonsku, tj. Srpsku crkvu u Crnoj Gori. Šta kažu činjenice?
- Negiranje autokefalnosti Crnogorske mitropolije, do njenog nekanonskog ukidanja dekretom regenta Aleksandra, danas se čini i stvaranjem terminološke konfuzije. Srpski istoričari između dva svjetska rata priznavali su tu povijesnu činjenicu. Poslije 1945, kada je crnogorski narod dobio dio suvereniteta i šansu da afirmiše nacionalne posebnosti, došlo je do zaokreta pa su neki autori izmijenili svoj raniji stav. Kada je, 1984, štampan treći tom drugog izdanja Enciklopedije Jugoslavije, u koji je ušla jedinica "Crnogorsko-primorska mitropolija", čiji sam autor, uslijedili su dugotrajni napadi u kojima je korišćen i sofizam Lj. Durkovića, da Crnogorska mitropolija nije od "majke-crkve" tražila autokefaliju pa je nije ni dobila. Međutim, obnovljena Pećka patrijaršija (1557) bila je turska sluškinja, a 1766. je "umrla", pa Crnogorska mitropolija nije mogla tražiti autokefaliju od "sluškinje majke", a još manje od "mrtve majke". Za tu tezu Durković je našao oslonac u brošuri Suština i faktori autokefalije (1933) Sergija Troickog, ruskog izbjeglice, koji je odbacio istoriski pristup po kome je nesporno da je za formiranje samostalne crkve važan preduslov državno osamostaljenje i sveo "suštinu" autokefalije na mistiku hirotonije koja predstavlja lanac vlasti do Hrista. Troicki upoređuje hirotoniju sa rođenjem nasljednika u nekoj dinastiji! Tim tumačenjem on je unio zbrku u značenje pojma autokefalija, u namjeri da pomogne učvršćivanje položaja SPC jer su se javili glasovi protivu unitarizacije, od 1920, u pravoslavnoj crkvi. S. Pribićević je napisao da je uništena crkvena autonomija i oduzeta "stoljetna prava koja su Srbi prečani uživali na teritoriju Ugarske i Hrvatske". Tada je došlo do sukoba između Pribićevića i kralja, pa je Pribićević prognan u Brus. Od Durkovića do patrijarha Irineja prepričavaju se falsifikati i odbacuje blagoslov carigradskog patrijarha Antima V, po čijem je odobrenju štampana (1855) Sintagma, u koju je unijeta Crnogorska mitropolija među svega deset autokefalnih pravoslavnih crkava. To se čini i zato da bi SPC zadržala ogromna materijalna i kulturna dobra koja su oteta crnogorskom narodu.

Čitav Vaš dosadašnji životni i radni angažman, naučni i literarni, u službi je Crne Gore i crnogorske kulture. U normalnom svijetu i normalnim prilikama, to je nešto sasvim normalno. U našim prilikama, zbog takvog Vašeg odnosa, imali ste razne neprilike. To što ste Vi radili, prema svojoj zemlji i njenoj kulturi, tretirano je kao "jeres".
- Što sam se dublje bavio crnogorskom problematikom, sve sam više uviđao mnogoliki negativni odnos prema crnogorskoj kulturi, istoriji, etnosu. Svaki dalji korak u istraživanju izazivao je suprotstavljanje, u vremenu dogmatskog pristupa naučnim pitanjima. Zato su oni koji su pisali o ključnim problemima koji se tiču kritičkog sagledavanja identiteta crnogorskog naroda, izlagani osudi ideološke komisije Centralnog komiteta SKCG, pa je formirana Bijela knjiga, po kojoj je četvorici iz prve grupe, nama koji smo zastupali crnogorski identitet, bilo onemogućeno objavljivanje i javno istupanje.


Falsifikovanje u udžbenicima


- Falsifikovanje crnogorske istorije je nesmetano produženo i poslije 1945, jer su nosioci vlasti bili zadovoljni stečenim pozicijama pa su mislili da Crnogorcima nije potrebna afirmacija kulturne baštine, crnogorskog jezika, autokefalne mitropolije. Dio te vlasti činili su i unionisti, kao što je Savo Fatić koji je na podgoričkoj skupštini izjavio: Do sada smo bili Crnogorci, od sada smo Srbi. U školama se nije moglo čuti za Ljetopis Popa Dukljanina, koji tretira crnogorsku istoriju srednjeg vijeka. Umjesto toga Crnogorci su učili falsifikat-lekcije da je Duklja "prva srpska država".


Ostrog je čudotvoran za budžet


- List "Vreme" pisao je, 1925, o Ostrogu, da je to dobra "industrija", jer je kralju Nikoli taj manastir bio čudotvoran za njegov budžet kojim je "potkusurivao" potrebe za pet ministarstava i njegovih "šest fantazija". Nije se moglo očekivati od Irineja da ne ponovi "kantilenu" osporavanja CPC, kao i da se ne bavi "stručno" etnogenezom crnogorskog naroda jer ne bi bio izabran da se nije potvrdio kao borac za velikosrpsku "doktrinu". Onaj koji sa crnogorske državne pozicije uporno pominje kanone da bi pomogao negiranje Crnogorcima prava da imaju svoju autokefalnu crkvu, zaobilazi važne istorijske činjenice: Crkva u Raškoj nije "kanonski" odvojena od "majke-crkve", Ohridske arhiepiskopije, već je otkupljena od druge crkve (nikejske), bez dobijanja potvrde - tomosa; Sinod CPC nije imao ustavno pravo da ukida sopstvenu autokefalnost, pa je njegov akt nevažeći; SPC je od 1920. dio srpske okupacione mašinerije, itd.

Miraš MARTINOVIĆ

Danilo Radojević: „Opet crnogorske teme“, Dukljanska akademija nauka i umjetnosti

Pravo na postojanje pod svojim imenom


Identitet crnogorskog naroda i crnogorsko nacionalno pitanje, najviše zahvaljujući Crnogorcima-potuđenicima, stalno se vraćaju na početak, u čemu ne malu ulogu imaju i neki krugovi istoričara i pojedine institucije


Danilo Radojević spada među mirne, dostojanstvene, dobre ljude Lesa Ivanovića, „što kroz život nečujno i tiho gaze kao da nogom stupaju po pamuku“, ali čiji se reski i odlučni glas odavno čuje i ima snažan odjek. Ali ni on nije mogao izbjeći ironiju sudbine: bio je među rijetkim cenzurisanim crnogorskim piscima, a njegovi tekstovi u indeksu librorum prohibitorum.
Srećom, prošlo je, valjda, vrijeme cenzurisanih autora i zabranjenih knjiga.
To svjedoči i promocija nove knjige Danila Radojevića „Opet crnogorske teme“, u izdanju Dukljanske akademije nauka i umjetnosti. Jer u nekim ranijim vremenima i prilikama u Crnoj Gori se moglo raspravljati i pisati o skoro svim temama samo ne o crnogorskim, posebno o onima koje se odnose na fundamentalna crnogorska pitanja – nacionalno i državno, koja govore o autohtonosti, etnogenezi, nacionalnoj svijesti i samosvijesti Crnogoraca, njihovom identitetu, istoriji, kulturi i jeziku.
Posebno se zaziralo od tema koje su ukazivale na falsifikovanje crnogorske istorije, na posvajanja i prisvajanja ne samo crnogorske prošlosti, nego i crnogorskog imena i postojanja. Toga ima, nažalost, i danas i toga može biti jedino u Crnoj Gori gdje su i institucije zasnovane na toj tuđoj posesivnosti, u kojima se tuđe navodne „naučne istine“ proglašavaju za aksiome, a sopstvena saznanja za jeres. Samo u ovoj „zemlji čuda“, kako bi rekao Borislav Pekić, sve što je autentično svoje – prokazano je, a tuđe milije od svoga. Zato je i moguće da su neki naši, kako bi kazao Danilo Radojević, potuđenici srećni što su ono što nijesu – Rašani, a ne ono što su – dukljanski Sloveni, koji vode porijeklo od svojih, a ne od tuđih predaka.
Svi lakonski kratki, ali izuzetno sadržajno pregnantni eseji, osvrti i drugi članci nastajali su u rasponu od pola vijeka – od 1966. godine do naših dana.
Prvi tekst, u stvari, predstavlja hrabro, čak i prehrabro reagovanje Danila Radojevića na neke „enciklopedijske nedosljednosti“ u izdanjima Leksikografskog zavoda Jugoslavije u čijoj Enciklopediji je izostala odrednica Crnogorci. Nakon zalivenog ćutanja crnogorskih naučnika, političara i intelektualaca, Danilo Radojević je odlučio da se oglasi. Ali tekst ni u jednoj crnogorskoj novini, niti u jednom časopisu nije mogao da objavi. Napokon, tekst se pojavio u beogradskim „Književnim novinama“, 4. 2. 1967. Onda se na Danila Radojevića sručila sva odioznost „moralno-politički podobnih“ i „pravovjernih“, uslijedile su prijetnje, premještanja sa posla. Pisac se našao na spisku sumnjivih stvaralaca, a njegovi tekstovi među cenzurisanim. I tako je počela jeretička odiseja Danila Radojevića.
Ovaj tekst je od izuzetne važnosti, jer je ukazao da je cijeli jedan narod izopšten iz Enciklopedije Jugoslavije, kao da ne postoji, iako je ta enciklopedija nastala pod uredništvom Miroslava Krleže. To je onima koji nijesu bili u intelektualnom dremežu bio podsticaj da se nešto mora činiti za sopstveni ontološki status. Pored ove temeljne odrednice u Enciklopediju nijesu ušli ni značajni događaji crnogorske prošlosti, ličnosti, spomenici kulture, geografski podaci, itd.
U knjigu „Opet crnogorske teme“ autor je, pored navedenog, uvrstio još 24 teksta.
Između ostalih eseja, u ovoj knjizi svojim značajem, na poseban način izdvaja se tekst „Primjeri falsifikata oko Petra I Petrovića Njegoša“, jedne od najkrupnijih ličnosti ukupne crnogorske povjesnice. Autor vrlo argumentovano govori o epskim pjesmama koje se pripisuju Petru I i ističe da u njegovo vrijeme još uvijek nema kulta Miloša Obilića, mitskog srpskog junaka. Njega je u Crnu Goru donio Sima Milutinović Sarajlija i utjelovio ga Njegošu. A što se tiče istorije, Danilo Radojević ističe da Petar I „jasno odvaja srpsku od crnogorske borbe za slobodu“. U sljedećem tekstu Radojević govori o Njegoševom uticaju na pjesništvo knjaza - kralja Nikole, pozitivnom i negativnom. Knjaz Nikola je preuzeo borbeni optimizam i Njegoševu oslobodilačku ideju, ali nije bio imun na „uvezeni“ kosovski mit niti na srpsku velikodržavnu pijemontsku koncepciju.
U to vrijeme u Beogradu srpske vlasti, zajedno sa crnogorskom emigracijom, indoktriniranom omladinom i štampom rade na detronizaciji crnogorske dinastije i uništenju crnogorske države. Kako tada tako i danas, negativan odnos Srbije prema postojanju crnogorske države u suštini je ostao nepromijenjen.
Autor u ovome radu posebnu pažnju poklanja tekstovima o crnogorstvu koje je od januara do marta, po sugestiji i nadzoru knjaza Nikole, objavio izvanjac Jovan Pavlović. To crnogorstvo je trebalo da bude „garant opstanka crnogorske države“, međutim, ističe Danilo Radojević, crnogorski knjaz se kasnije sve više zaluđuje oslobođenjem i ujedinjenjem tzv. „srpstva“, što je u konačnom rezulturalo slomom vojske i gubitkom države, kao i egzilom i nakon smrti crnogorskog suverena. Na kraju, i Njegošu i kralju Nikoli osvetilo se uvlačenje „trojanskog konja srpstva“ u bedeme crnogorske slobode. Prvi je ispao „franzavi krvolok pod mitrom“ i „začetnik krvavog crnogorskog separatizma pogubnog po srpske interese“ ili ilustrator mračnih velikodržavnih i nacionalističkih ideja, a drugi izdajnik srpstva i kosovskog mita.
Danilo Radojević vrlo podrobno, argumentovano i jasno piše i o negiranju crnogorskog identiteta i prevođenja u srpski. To je cijela alhemija.
Identitet crnogorskog naroda i crnogorsko nacionalno pitanje, najviše zahvaljujući Crnogorcima-potuđenicima, stalno se vraćaju na početak, u čemu ne malu ulogu imaju i neki krugovi istoričara i pojedine institucije.
Radojević vrlo analitički ukazuje na stalnu strategiju unutrašnjeg razdora u crnogorskom društvu i u samom crnogorskom biću, koje je u prethodnoj deceniji kulminiralo anticrnogorskim (militantnim) i nadsve anahronim, navodnim, „plemenskim okupiranjem“ i formiranjem tzv. plemenskih skupština. U tome je značajnu ulogu pored prosrpskih partija imala i Srpska crkva u Crnoj Gori, koja je, pored ostalog, novi hram Hristovog vaskresenja načičkala plemenskim krstovima, dok se na loženjima badnjaka prozivaju plemena kao u besudno doba.
Takođe, autor se vrlo analitički bavi i davnašnjom težnjom izlaska Srbije na more, kojoj su glavna prepreka samostalna crnogorska država i crnogorska nacionalna individualnost.
U drugom dijelu knjige Danilo Radojević prati genezu ideje etničkog čišćenja kako stvarno tako i kroz školstvo i kulturu.
Posebnu pažnju autor je posvetio Božićnom ustanku i zločinima koji su nakon njega učinjeni nad crnogorskim narodom. U vezi s tim, Danilo Radojević ističe kako je publicista Pantelija Jovović pisao kao svjedok Božićnog ustanka i „bijelog terora“. Iako je nastojao da neke stvari malo ublaži, on je realno prikazao užas kroz koji je Crna Gora prošla od nelegalne i nasilne tzv. Podgoričke skupštine do kraja treće decenije XX vijeka.
Danilo Radojević skreće pažnju javnosti na značaj i istorijsku veličinu knjaza Danila, ali i na zapostavljenost njegovog imena u današnje doba kada i efemerne ličnosti imaju neka obilježja, dok tako veliki akter crnogorske istorije nema ni svoju ulicu.
Pored drugih manjih tema, vrlo je zanimljiv tekst Zapisi sa margina „Kraljevstva Slovena“, jednom od najznačajnijih izvora za ranosrednjevjekovnu prošlost Crne Gore.
Njegova tema su Njegoševi pjesnički počeci, a povod je objavljena knjiga Vojislava P. Nikčevića „Mladi Njegoš, pjesnikovi putevi ka sintezi“, koji je objavio cetinjski „Obod“ 1978. U ovoj knjizi autor prati proces Njegoševog pjesničkog izrastanja i sazrijevanja, ukazujući i na uticaje određenih pisaca i djela koje je on čitao, s posebnim akcentom na vladičin stvaralački odnos prema jeziku.
Iz konteksta crnogorske književnosti Danilo Radojević se bavi poezijom Vojislava Vulanovića i moralnim dilemama u romanu „Razvođe“ Čeda Vukovića, prozom Čeda Vulevića i knjigom Borislava Jovanovića „Libroskopija“.
Knjiga se završava tekstom o banu crnogorskom Novici Ceroviću, jednom od znamenitijih Crnogoraca XIX vijeka, čije je cijelo angažovanje u potpunosti posvećeno „odanosti crnogorskoj državi“, njenom sazdanju i razrastanju.
Ova knjiga je odbrana crnogorskog ontološkog dostojanstva, prava na postojanje pod svojim imenom.

Krst sopstvene crnogorske sudbine

Za Danila Radojevića, koji je s rođenjem ponio krst sopstvene crnogorske sudbine, sve teme kojima se bavio ili se bavi su crnogorske. Kao erudita, naučnik i stvaralac enciklopedijskog znanja u potpunosti se posvetio pitanjima i temama vezanim za život i opstanak Crne Gore i Crnogoraca. Zato i ne čudi što je knjigu naslovio „Opet crnogorske teme“. Kao književnik, publicista, esejista, kulturolog i istoričar, poslije toliko knjiga i tekstova, po nekom usudu, slažući svoje crnogorske medaljone u cjelinu, kao da je i nije mogao drugačije nazvati. U knjigu su ušli tekstovi koji po sadržaju i problematici imaju kulturološko-istorijski karakter ili književno-kritički profil.

Sudbina umjetnika

U ogledima književno-kritičkog karaktera Danilo Radojević, između ostalog, piše o osnovnim etičkim vrijednostima u crnogorskim tužbalicama, o drugoj knjizi o Njegošu Isidore Sekulić, koju je poslije Đilasovog napada, u strahu da je ne uhapse, bacila u peć. Ovaj tekst otvara i pitanje sudbine umjetnika u teškim vremenima, ali i svjedoči o rijetkom dostojanstvu, uprkos krajnjem siromaštvu u koje je ova izuzetna spisateljica zapala pred kraj života.
Sljedeći esej je posvećen drugoj izuzetnoj srpskoj spisateljici Anici Savić – Rebac, istoričarki književnosti, filologu, prevodiocu i pjesniku. Ona je na njemački i engleski jezik prevela Njegoševu „Luču mikrokozmu“.


Marijan Mašo Miljić